Lk 21, 25-28; 34-36
0. TESTUA (Osorik irakurri!)
“Seinale handiak agertuko dira eguzkian, ilargian eta izarretan; lurrean, berriz, larri izango dira herriak (…) Hau guztia gertatzen hastean, izan bihotz eta altxatu burua, laster baituzue zeuen askapena. (…)
Zabiltzate, bada, kontuz! Galdukeria, mozkorkeria eta bizitzako ardurak direla eta, ez bekizue gogoa motel, egun hura ustekabean gainera eror ez dakizuen, sarea bezala eroriko baita munduan bizi diren guztien gainera. Egon erne eta erregutu uneoro, gertatuko diren horiei guztiei ihes egiteko eta Gizonaren Semearen aurrean zutik irauteko kemena izan dezazuen.”
1. TESTUAREN IRUZKINA.
Inguratzen gaituen gizartea kontsumo-gizartea da: bere kideen kontsumo-gaitasuna handitu nahi du, “bereena” noski, eta, jakina, neurririk gabe ekoitziz. Eta hau pertsona humanistenek ere esaten dute. Baina, orduan, non geratzen da guztion etxearen, baliabide gutxiko etxearen zaintza? Etxe honetan herrialde aberatsok dagokiguna baino 2,5 aldiz gehiago kontsumitzen dugu eta, beraz, besteena edo datozen belaunaldien etorkizuna jaten dugu, klima-aldaketarekin batera.
Nola bizi kristau Eguberria? Guztion etxea eta haurridetasun harremanak zainduz, Jainko Abbari, Biziaren Jainkoari eta gizadiari loturik. Ezin gara “mundukoak izan”, argi margotsu, jai, kotiloi, opari, zarata, gastu eta abarren jokoan sartuz. Horrekin, opariekin, askotan kendu nahi izaten dugu bakardadea, maitasunik eza edo bizi dugun porrot hunkibera edo afektiboa. Askorentzat Gabonak berenganatzea zaila da, samurtasun, konfiantza, elkarbizitza, benetako maitasunaren garaia delako, eta horri dagokionez ezer gutxi daukagu.
Besteez gogoratu ahal izateko aukera asko daude, ia gastatu gabe eta eragin handiagoaz: doako bisita bat, denboraz eta aurpegi onaz, baztertuta daukadan eta nire beharra duen urruneko norbaiti, gaixotegira bisitaldi bat, espetxean edo bere bakardadearen atxilo dagoen lagunen bati, denboraldi bat pasa ondoren bakea egiteko norbaiti. Herritarren aldeko, etxegabeen aldeko, bakearen aldeko eta abarreko kanpainaren batean parte hartzea.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Jesusekin eta Hamabiekin bertan bageunde bezala kokatu ginen, Jerusalemgo Tenpluan, Maisuek irakasten zuten lekuan. Eta Jesusek, giroan aipatzen ziren zorigaitzen aurrean, birkokatu egiten gaitu: “Horrelakoak gertatzen hasten direnean, adorea hartzazue eta altxa burua, laster askatuak izango zarete eta.” Egoerarik txarrenean ere, Jainkoak salbatzen jarraitzen du. Denbora hartzen dut, itxaropena dastatuz. Nola sentitzen naiz?
Gure jokabidea zaintzera deitzen gaituen Jesusi entzuten jarraitzen dut: “Kontuz ibili eta ez utzi zuen bihotza gogortzen bizio, mozkorraldi eta bizitza honetako kezkengatik“. Gainera, “gobernuek ez dute ezer egiten. Bakoitza berera doa. Denak berdinak dira… ” Nire burua zuribide edo justifikazio, beldur eta nagikeriek eramaten ez uztea eskatzen dut, nire bizitza egiten jarraitzeko errua besteei egotziz. Denbora hartzen dut.
Eta Hamabiekin ere komentatzen dut: hainbeste eztabaida deskalifikatzailerekin muturreko mundu honetan sartzen bagara, ez al da gure bihotza gogortuko eta hozkirria eta samurtasuna galduko eta sorgor eta errukigabe bihurtuko? Eta Jesusek: “Zuen ikuspegiekin bat ez datozenak ez al zarete borrokarako etsai gisa artatzen hasiko, eta ez egiaztatzeko eta hitz egiteko anai-arreba gisa?” Denbora hartzen dut.
4. JESUS ETA BIOK
Jesus begira dago, soa nigan pausatzen du eta zera esaten dit: “Zaudete erne, beti otoitz egiten, gertatuko diren gauza guzti horietatik ihes egin ahal izan dezazuen”. Honela jarraitzen du: “Erne egon ezberdintasuna sortzen aritzen den gizarte honetan, non iparraldeko pertsonen gehiegizko pisua hegoaldekoen goseari dagokion, eta non iparraldekoen estresa eta beheraldia hegoaldeko biztanleen egunerokotasuna bizirauteko larritasuna den”. Lotsaz hausnartzen ditut Bere hitzak.
Jesusi hau galdetzen diot: “Nola egon gaitezke erne zorion bila dabilen gizarte batean, baina batez ere olgeta eta plazerraren bila dabilen gizartean?” “Nola konturatu horrela lortzen den gauza bakarra bakardadea dela, norberekoikeriatik datorrena, larritasunera eta hutsunera daramana, eta gozatzeko gero eta estimulu handiagorekin, iruzur hutsekin betetzen jarraitu behar dela…?”
Eta abendualdi hau hala bizi ahal izatea eskatzen diot, xalotasunez, egiaz. “Ostatu emango diogun lekuan” jaiotzen den eta gure bizitzak benetako pozez betetzen dituen Biziari lotutako abendualdia, geure baitatik irtetearen pozaz eta Belengo ukuiluaren tankerako zorion ezberdin, erreal, xumea bizitzeaz, non maitasunak dena aldatzen duen. Horrela ihes egiten diogu ohikoa den eta gizatasuna kentzen dion bizimodu horri…
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.
