Lk 5, 1-11
0. TESTUA
Behin batean, jendea gainera zetorkion Jesusi, Jainkoaren mezua entzuteko; Jesus Genesaret aintzira ertzean zegoen. Bi ontzi ikusi zituen ur-bazterrean: arrantzaleak, ontzitik jaitsita, sareak garbitzen ari ziren. Igo zen bietako batera, Simonenera, eta ontzia lehorretik pixka bat aldentzeko eskatu zion; gero, eseri eta jendeari irakasten ziharduen ontzitik. Hitz egiten amaitu zuenean, Simoni hau esan zion:
– Jo itsaso zabalera eta bota sareak arrantzurako.
Simonek erantzun zion:
– Maisu, gau guztian egina-halak egin eta ez dugu ezer harrapatu; baina, zuk diozunez gero, botako dut sarea.
Hala egin zuten eta, hainbeste arrain-pila harrapatu zutenez, sareak puskatzeko zorian zeuden. Beste ontziko lagunei keinu egin zieten laguntzera etortzeko; hurbildu ziren eta bi ontziak ia-ia hondoratzeraino bete zituzten. Gertatua ikusirik, Jesusen oinetara erori zen Simon Pedro, zera esanez:
– Alde niregandik, Jauna, bekataria naiz eta!
Izan ere, zur eta lur zeuden eginiko arrantzuagatik Pedro eta beronekin zirenak, baita Pedroren arrantzu-lagun Santiago eta Joan Zebedeoren semeak ere. Baina Jesusek hau esan zion Simoni:
– Ez beldurtu, hemendik aurrera giza arrantzale izango zara.
Ontziak lehorrera atera zituzten eta dena utzirik, jarraitu egin zioten.
1. TESTUAREN IRUZKINA.
Pedroren txalupa, hainbestetan Elizarekin identifikatua. Aldera ezazu arrantza, bere lanbidea, ebanjelioari eskainitako lanarekin, hau da, harrizko bihotzak haragizko bihotz bihurtzearekin eta bazterketa-baldintzak ahaidetasun-egoera bihurtzearekin. Horretarako, hainbat urrats egiten dira testuan:
1 – Azalekotasunetik, erosotasun-eremutik eta ezagututakotik sakonunera igarotzea: “Arraun egin itsasoan barna”, sakonune dagoen lekura… zure barne-bizitzan sakontasuna dagoenean bakarrik egiten duzu arraun kanpoko sakonunera.
2 – Eta “bota sareak“… Pedro arrantzaleak zera pentsatu zuen: nekazari batek esango al dit niri, bizitza osoko arrantzale honi, gau osoan arrantzan aritu denari, amukoa non bota eta noiz? Badaki arrantzale-lanbidea, badakigu ebanjelizatzaile-lanbidea, prestakuntza eta birziklatze-ikastaroak egin ditugu. Nork esan diezadake nola egin behar dudan edo zer egin behar dudan? Bada, Jesusek. Horregatik: entzun diezaiogun, konekta dezagun bere sentimenduekin, otoitz egin dezagun.
3 – Baina “zure izenean sareak botako ditut“. Jesusez fidatzen da, bere hitzaz fidatzen da. Eta gu fidatzen al gara geure baitan entzuten ditugun eta geureak ez diren hitz horietaz? Bihozkada horiek, intuizio horiek, nigan oihartzuna duen hori. Pedrok “bota sareak” entzun zuen. Eta nik, zerbait entzuten al dut? Pedro fidatu zen, sareak bota zituen eta arrantza ugaria sortu zen. Eta Jesusengan konfiantza jarri eta bere izenean jardun ondoren, zeregina dator: “gizakien arrantzale egingo zaituztet“. Giza arrantzale, norbait arrisku larri batetik ateratzeko gai denari esaten zaio. Ez dago hainbeste trebetasun tekniko edo pastoral abilezien menpe, baizik eta Jaungoikoari lotuta egotearen menpe, Bere sintonian.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Galieako Lakuan kokatzen naiz, egun eguzkitsu batean, haizetxo freskoa… Aintzira bare, Jesus popan, hainbeste jende adoretzen egon ondoren itxaropena berreskura zezaten, garestitze garai hartan, kolonizatzaile erromatarrekin arazoak eta agintari juduek ezarritako lege erlijiosoen zama gainean zutelarik. Jendearen aurpegiei erreparatzen diet, konfiantza nola doazen berreskuratzen. Nola sentitzen naiz? Unea dastatzen dut.
Eta zera entzuten dut: “Pedro, arraun egizu itsasoan barrena!” Eta zera ulertzen dut, sakonunea dagoen lekura joatea dela kontua, oinak jartzerik ez dugun lekura, non fidatzea besterik ez zaigun geratzen… Hain barrura joateak apostoluei beldurra ematen diela ikusten dut, ekaitza sortzen bada kostaldera iristea oso zaila delako. Eta leku sakon horretara joaten ez daude ohituta, ia ez dute ezagutzen… eta niri ere beldurra ematen dit. Beldurra menderatzen ikastea eskatzen dut, Jesusengan konfiantza izatea eta nire burua beldurrak eramaten ez uztea.
Arraunean jo eta ke aritu ondoren, Jesus apostoluengana eta niregana abiatu da eta hauxe esaten digu: “ Bota sareak orain!” Orduan Pedrok zera botatzen du: “Gau osoa jo eta ke eman dugu lanean eta ez dugu ezer atera“, eta Pedro bizi guztiko arrantzalea da eta arrantzaz ulertzen du, eta sareak hor botatzea logikoa ez dela ikusten du, eta are gutxiago egunez. Baina Jesusen logikak beste bat izan behar du. Denbora hartzen dut berari konfiantza emateko eta ustekabekoa bizi izateko, ulertzen ez dudan horretaz fidatzeko.
4. JESUS ETA BIOK
Pedro fio dela ikusten dut: “Zure izenean botako ditut.” Eta bat-batean konturatu gara sareak arrainez betetzen direla. Gure harridura itzela da. Pozagatik ezin dugu sinetsi. Laguntza eskatzen dugu, ezin dugu guztiarekin. Oparitutako fruituaz, lan emankorraz gozatzen dugu eta zalantza-aurpegiak desagertu egiten dira, poz eta festa-aurpegi bihurtzen dira, eta Pedro, gertatutakoaz ohartu dena, Jesusi mintzatzen zaio: “Merezi du zutaz fidatzeak eta ez nire ezagupenez. Egiazkoa zeurea da.” Gertatutakoa barneratzeko eta fidatzen ikasteko denbora hartzen dut.
Jesusen begirada nirearekin gurutzatzen da, eta hauxe esaten diot: “Eskertu egiten dizut nitaz fidatzea, eskertu nire bizitzan agertzen zarenean San Frantziskorena bezalako barne-ahots baten bidez: “Eraiki ezazu nire eliza” edo Inaziorena Stortan “Zuk guri jarraitzea nahi dut”, eta eskerrak ematen dizkizut ahots txiki horiek, dei horiek bizitza aldatzen ari zaizkidalako eta horrela bere Bizitzari lotuta bizitzea eskatzen diot…
Jesusek eta Pedrok duten elkarrizketa entzuten dut: “Hemendik aurrera giza-arrantzale izango zara“… eta niri, Pedroren ondoan nagoela, gauza bera esaten dit: “Zu ere gizakien arrantzale izango zara.” Eta honela jarraitzen du: “Gizatasunaren sakontasunera iristea nahi dut, ez du axola zertan ari zaren, baizik eta ZERTARAKO egiten duzun lan.” Eta konturatzen naiz honek lanari beste dimentsio bat ematen diola… Eta bihotzez esaten diot: “Zuri lotuta egoteak aukera ematen dit egiten dudanaren azken zentzua bilatzeko: zerbaiterako arotza naiz, zaintzailea, enpresaria, telekoa, politikaria, ertzaina naiz”… eta nire zeregina bizitzan kokatzeko modu berri hau dastatzen jarraitzen dut…
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.
