Lk 24, 46-53
0. TESTUA (irakurri parabola osoa).
Eta esan zien:
– “Idatzia zegoen Mesiasek sufritu egin behar zuela eta hirugarren egunean hildakoen artetik piztu, eta, Jerusalemdik hasita, herri guztiei bihozberritzeko hots egin behar zaiela, bekatuak barka dakizkien. Zuek zarete honen guztiaren lekuko. Eta nik, neure Aitak agindutako dohaina, Espiritu Santua, bidaliko dizuet. Zuek egon hemen, hirian, Jainkoarengandiko indarraz jantzi zaitezten arte.”
Ondoren, Betania aldera atera zituen Jesusek ikasleak, eta, eskuak altxaturik, bedeinkatu egin zituen. Bedeinkatzen zituen bitartean, haiengandik aldendu egin zen, eta zerura eraman zuten. Haiek, Jesus ahuspez gurtu ondoren, Jerusalemera itzuli ziren poz-pozik. Eta etengabe tenpluan egon ohi ziren Jainkoa goresten.
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Zer esan nahi digu Lukasek testu honekin? Lukasen arabera berpizkundea eta igokundea egun berean gertatzen dira. Jesusen egoera berri horri buruz hitz egiteko, izan duten horri buruz hitz egiteko, hitz berriak erabili behar dituzte edo ezagutzen zituztenetako batzuk erabili behar dituzte, esperientzia hain aberatsa denez, ezin baita hitz bakar batekin esperientzia aberats hori azaldu; horregatik, Lukasek berbizkundea, glorifikazioa eta igokundea erabiltzen ditu. Horiekin adierazi nahi du Jesus gizonaren amaiera ez zela heriotza izan, Bizitza baizik.
Igokundea Lukasen garaian bizi zuten munduaren ezagutzatik abiatzen da: Zeruan jainkotasuna bizi zen, lurrean izaki bizidunak eta amildegian (infraterra-infernus) gaiztoa bizi zen. Beraz, Hitzak beherantz egiten du, gizatasuna salbatzen du, gizatasun-eza ere bai, eta dena salbatu ondoren igotzen da, abiatu zen lekura.
Diskurtsoaren bi alderdi: bat, “Mesiasek sufritu behar zuen eta hirugarren egunean hildakoen artetik berpiztu”. Hau da, Jeusen antzera, Maiatasunaren eta senidetasunaren Erreinuko lanek paraimena dakarte. Eta Jesusek bezala amai dezakete. Baina bizitza dira eta Bizitzan bukatzen dute. Bi, “Herri guztiei bekatuen barkamenerako konbertsioa iragartzea”. Hau da, Jainkoak barkatzen du, barkatzen dit eta barkatzen ditu hil zutenak, horregatik jakinik Jainkoak ez daramala konturik, Jerusalemgo biztanleei esaiezu: ”Konbertitu zaitezte Jainkoak barkatu nahi zaituztelako eta bizi berria has dezazuela nahi du”.
Zerua, leku bat baino gehiago harreman bat da, ezta? Lurrean misterioki erlazionatzen bagara jainkotasunarekin, harreman horrek jarraituko du… Zenbat denbora gehiago? Berpiztua egunero aterako da gure bizitzetara garaien amaierara arte… Iritsi den lekutik.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Arnasa hartzen dugu sakonki. Arnasak estutzen gaituzten pentsamenduetatik ateratzen laguntzen digu eta orainaldean zentratzen gaitu, dagoen honetan.
Lasaitu egiten gara. Zentratu eta barreiaketa ekiditen dugu. Gure kezketatik aldentzen gara… Beranduago berriro ekingo diegu…
Gure barnearekin konektatzen gara, gure barnean dugun ‘Horrekin’, gure Bizi Iturriarekin. Barne isiltasuna egiten saiatzen gara. Lehenik, isiltasuna ez da zaratarik ez egotea, egorik edo nirik ez egotea baizik. Isiltasuna egiteko onena hauxe da: “geure maitasun, gurari eta axolatik irtetea”.
Sakonki entzuteko prestatuz goaz. Hauxe eskatzen dugu, otoitzaldi hau konfiantzaz-prestutasunez eta arduraz bizi ahal izatea.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Kontenplazio honi hasiera ematen diot, lurreko Jesusen agur-ospakizuna egin nahi duten Hamabien eta emakumeen taldearekin bat eginez. Dagoeneko ez dago, baina oparitutako bizitza eskertu nahi dute, eta elkarri kontatzen diote: “Berarekin bizi izan ginen eta bizitza zentzuz bete zigun… ezin izan genion agur esan, baizik eta berak agur esan zien azken afarian… Agur esateko, espazio ireki bat aukeratzen dugu, Betaniara bidean, ez oso urrun Jerusalemdik… Eta eskerrak emateko otoitz bat egiten dugu: “Zuk liluratu gaituzu, ilusioa berreskurarazi diguzu, zurekin egon garenean, errotik aldatu gara… Bizitza zinen… eta Bizitza hori gure baitan sartu da… eskerrik asko“… Nire denbora hartzen dut eta taldeak bizitzen ari garena dastatzen dut…
Baina, bat-batean, harrituta sentitzen gara haren presentzia Biziarekin, gure baitan bizi-indar gisa ikusten baitugu. Eta denok sentitzen ditugu hitz hauek “Mesiasek sufritu egin behar zuela eta hirugarren egunean hildakoen artetik piztu”… Pedrori eta besteei begiratzen diet. Hitz horiekin eta indarrarekin aurrera egiten ikusten ditut sufrimendua iristen denean, hori normala zela haien jarraipenaren bidean… familiaren edo lagunen bizitzan ongia egiteko sufrimendua den bezalaxe… eta nik ere Harengan eta haren hitzetan finkatzea eskatzen dut… eta sortzen ari den Elizarekin…
Eta Hamabien eta emakumeen talde horretan dagoen sintonia ere deskubritzen dut eta nik ere gauza bera sentitzen dut: “bere Izenean herri guztiei bekatuen barkamenerako konbertsioa iragarri behar zitzaien”… Eta Jesusek jarraitzen du esaten: “Has zaitezte barkatzen, esaiezue hil nindutenei Jainkoak ez diela konturik eramaten… baina oker zeudela, zuen bizitza desarmatuek erakusten dute… ez zaretela mendekatuko, ezta madarikatuko ere… Esaiezue Jainkoak beste aukera bat ematen diela, bihur daitezela, aukera izan dezatela Jesus eta Jainko errukiorra ezagutzeko, bere onerako eta hainbesterentzat iragarri zuena”… eta aprobetxatu egiten dut bere hitzak errepikatzeko, haiekin geratzeko…
4. JESUS ETA BIOK.
Konturatzen naiz Jesus berpiztuak bakoitzari begiratzen digula eta misio bat ematen digula… barrutik ahots bat entzuten dudala: “Izan zaitezte nire lekukoak… izan zaitez nire lekuko… zerbitzuaren maitasunaren eta anaitasunaren kausaren lekuko, nire bizitza berpiztuaren lekuko… eta pertsonengan presente egiten saiatzen ari naizelako”… Eta Jesusi esaten diot: “mezu hau oso kontrakulturala da… autoritateak baztertutako Norbaiten aldeko testigantza egitea delako”… eta nire hirian, nire herrian, lekuko izateko eskatzen diot… bizitasun eta konbentzimendu osoz egin dezadan…
Jesusekin hitz egiten ari naizen une honetaz baliatzen naiz esateko, “zer hitz erabiliko nituzke lekuko izateko… esango nukeena ulertarazteko… bizi izandako zer esperientzia gustatuko litzaidake kontatzea… nire burua konbentzitzen duen zerbait daukat komunikatzeko… ezagutzen dudan pertsonengan zein zailtasun aurkituko luke nire mezuak”…. Idazten hasiko naiz, benetako esperientzia horren berri emateko hitz egokiak esaten ikas dezadan…
Badirudi Jesusek agur esan nahi diola gaurko topaketa honi… Besteekin elkartzen naiz bere bedeinkapena, hurbiltasuna eta pazko-besarkada jasotzeko… pertsonalki bakoitzarekin egiten du… pozez betetzen nau jasotzen dudanean… eta nire galdera: hau hemen amaitzen da?… irribarretsu begiratzen dit eta esaten dit: “Ama batek inoiz uzten al du bere semea?… Horrelakoa naiz Ni… bada, nik beti izango zaituztet… zuekin batera jarraituko dut, zuen bizitzetan presente eginez denboraren amaierara arte” eta berealdiko pozaz betetzen naiz gugan geratzeagatik… nire denbora hartzen dut dastatzeko…
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jaso egiten dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot. Eta horrela amaitzen dut: Aitaren eta Semearen eta Espiritu Santuaren izenean.
Amen.
