Jn 8, 1-11
0. TESTUA (osorik irakurri!)
Jesus tenplura itzuli zen eta jende guztia etorri zitzaion. Eseririk, jendeari irakasten hasi zitzaion. Orduan, lege-maisu eta fariseuek emakume bat, ezkontza-nahastean harrapatua, ekarri zioten. Erdi-erdian ipiniz, hau esan zioten Jesusi:
– Maisu, emakume hau ezkontza-nahastean ari zela harrapatu dute. Moisesek legean honelakoak harrika hiltzeko agindu zigun. Zuk zer diozu? (…)
Jesus, makurturik, atzamarrez lurrean idazten hasi zen. Haiek, ordea, galde eta galde ari baitzitzaizkion, zutitu egin zen Jesus eta zera esan zien:
– Zuen artean bekaturik gabe dagoenak jaurti diezaiola lehen harria.
Eta berriro makurturik, Jesusek lurrean idazten jarraitu zuen. Haiek, ordea, hori entzutean, banan-banan alde egiten hasi ziren, zaharrenetatik hasita. Jesus bakarrik gelditu zen eta honela esan zion:
– Emakume, non dira salatzaileak? Ez al zaitu inork ere gaitzetsi?
Hark erantzun:
– Inork ere ez, Jauna.
Orduan Jesusek:
– Nik ere ez zaitut gaitzesten; zoaz, eta ez egin berriro bekaturik!
1. TESTUAREN IRUZKINA.
Jesus arazo izugarri baten aurrean jartzen dute, bere bizitzako beste une batzuetan bezala. Denden Jaiaren testuinguruan, Tenpluko arkupean, non lege-maisuek irakasten duten, eta pertsonez inguraturik, zerbait kontatzen die bizitzan koka ditzan, biziarazteko, ez gorrotatzeko, ez beldur izateko, ez arrastaka bizitzeko, ezta salbazioa irabazteko ere kontuak eramanez… Eta horretan, ezkontza-nahastean harrapatutako emakume bat dakarkiote.
Legeak, Deuteronomioan (22,22), honela zioen: “Gizon bat emakume ezkondu batekin ohean harrapatuz gero, biak hilko dira… Horrela desagerraraziko duzu Israeldik gaizkia“. Bitxia da Jesusen aurrera emakumea bakarrik daramatela. Eta “Zuk, zer diozu?” galdetzen diote. Jesusek bi aukera ditu: bata, ez harrikatzeko esaten badu, Moisesen legearen funtsezko agindu bat hausten du; bestea, haiek erabakitzeko esaten badu, gai honetan epaile Bera ez dela esaten badu, zera gertatzen da, bere garaiko zirt edo zarteko gai baten aurrean, Jesus ez dela soilik irizpiderik ez duen edo uko egiten dion norbait, honek gutxiesten badu ere, baizik eta, batez ere, emakumea hilko dutela.
Jesus bere barnetik kokatzen da, Abbaren bizipenetik. Ezin du bere izaki bakar baten heriotza nahi izan. Horregatik, zerbait adierazten asmatzen du, entzuleak jartzen dituen ez jasotako lege bati lotua, nahiz eta oso santua izan, baizik eta bakoitzaren bizipenari lotua: “Bekaturik gabe dagoenak bota dezala lehen harria“. Eta herriarekin gertatu bezala, Jainkoak guztiak barkatzen zituen urtean behin, Yom Kippurren ospakizunean. Jesusek bere hitzekin bi gauza lortzen ditu: 1) guztiak bekatari bezala jartzea, hau da, denok dugu min egitea erorbide, baita sexualitate-kontu hori ere, eta 2) Jainkoaren izenean emakumea ez hiltzea, Deuteronomioko Legea gaindituz.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Tenpluan kokatzen naiz, idazlariek eta lege-maisuek irakasten duten leku horretan, bertan banengo bezala. Eta Jesusek, inguruan Hamabiak eta talde handi bat dituela, Jainkoaren Erreinaldiari dagokiona gustura entzuten diotenak, hauxe dio: “Herri gisa sendi handi bat eta beste Herriekin familia handi bat izatera deituak gaude, non Jainkoa Aita-Ama bezalakoa den eta denok, bere seme-alabak”. Hizkuntza berria duen Norbaiten mezua dastatzen dut.
Bat-batean, iristen ari den jendetzaren antzeko zalaparta sumatzen da. So egiten dut eta emakume bat atxilo ekartzen dute, erdian jartzen dute. Beldurrez eta lotsaz hilda dago, eta berarekin iristen ari ziren fariseu eta idazlarietako batek hartu du hitza: “Maisu, emakume hau ezkon-nahastean harrapatu dute. Gure legean, Moisesek horrelako emakumeak harrika hiltzeko agintzen du. Eta zuk, zer diozu? ” Egoera gogorra ikusten dut, non pertsona baten bizitza jokoan dagoen, eta emakumea ekarri dutela sumatzen dut, eta gizona ez. Arnasketari eusten diot. Nola sentitzen naiz?
Pedro eta Hamabiekin nago, eta oraingoan Jesusek ihesbiderik ez duela jakinarazten didate. Segada hilgarria jarri diote, eta konturatzen naiz hori ez dela okerrena, baizik eta emakumea amu gisa erabili dutela, suntsitua izateko helburu gisa eta, bide batez, Jesus suntsitzeko. Airea ez zaigu biriketara sartzen. Eta Jesus, lurrean idazteko, makurtu egiten da. Hitzik gabe ikusten dugu. Nola sentitzen naiz? Ez dakit non sartu, beldurrez.
4. JESUS ETA BIOK
Emakumea ekarri dutenek Jesusek arazoan sartzea nahi dute. Horregatik tematzen dira behin eta berriz galdetzen. Jesus zutitu dela ikusten dudanez, ingurura begiratzen duela baita niri ere, eta hitza hartzen duela: “Zuen artean bekaturik gabe dagoenak, bota dezala lehen harria“. Esaldi horrek harri eta zur utzi bagintu bezala da. Hasiera batean, exekuzioa gelditu egiten da eta, bigarren une batean, adinekoak eta gazteenak hasten dira alde egiten. Sinestezina. Ez gaitu Legearen aurrean jarri, baizik eta gure giza bekatari-egoeraren aurrean, Jainkoaren aurrean, eta herri osoaren bekatuak barkatzen dituen Yom Kippurren ospakizunaren aurrean. Sinetsi ezinik aurkitzen naiz.
Idazten ari den Jesusen ondoan nago. Ez diot ezer esaten, bere ondoan nago Hamabiekin. Miretsita geratzen naiz eta zera esaten dit: “Funtsezkoa da Legea Jainko Abbaren Errukiari lotua kokatzea.” Eta bizitza berdintzen gaituen bizipen horretatik bizi ahal izatea eskatzen dut: denok bekatari, gure gabezia eta erruekin, eta denok Jainkoaren barkamenaren premian. Ni ere biktima eta biktimarioa, kaltetua eta kaltegile-bekataria, eta, beraz, barkatua izateko premia duena. Denbora hartzen dut.
Eta Jesusek emakumeari: “Inork ez zaitu kondenatu. Nik ere ez. Zoaz eta ez egin berriro bekaturik”. Kaltegile gisa zetorren emakumeari begiratzen diot, “herriaren heriotzaren eta sendien hausturaren eragile gisa” eta Jesusek, bere galderarekin, beste pertsonen parean jartzen duela ohartzen naiz, bere bizitzan aukera berri bat eskainiz. Eta Jesusi hauxe esaten diot: “Eskerrik asko, erakutsi didazulako, ezkontza-nahaste egiteagatik heriotza-zigorra gainean zekarren emakumea, zure barkamenagatik, Jesus, bizitzara jaioberri bihurtzen dela.” Emakumeak harrika hiltzeko amnistia jasotzen du. Patxadaz dastatzen dut Jesusen une sinestezin hau pertsona baten bizitza salbatzen.
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.
