Lc 9, 57-62
0. TESTUA (irakurri parabola osoa).
Bidean zihoazela, batek esan zion Jesusi:
– “Noranahi jarraituko dizut.”
Jesusek esan zion:
– “Azeriek badituzte zuloak eta aireko hegaztiek habiak; Gizonaren Semeak, ordea, ez du burua non ezarri.”
Beste bati esan zion:
– “Jarraitu niri.”
Baina hark erantzun:
– “Jauna, uztazu lehenbizi aitaren hiletak egitera joaten.”
Eta Jesusek:
– “Utzi hilei beren hildakoen hiletak egiten; zu zoaz Jainkoaren erregetza hots egitera.”
Beste batek, berriz, esan zion:
– “Jarraituko dizut, Jauna, baina uztazu aurrena etxekoei agur egiten.”
Baina Jesusek erantzun:
– “Goldeari heldu eta atzera begiratzen duena ez da gai Jainkoaren erreinurako.”
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Jesus Jerusalemera igotzeko borondatean baieztatzen den unean kokatzen da kontakizuna. Bere bizitzan funtsezko erabakia hartzen du, badirudi esan nahi duela lakuaren ondoan egin duena, Galileako lurraldean, orain Israelgo funtsezko Erlijio Zentroan, Jerusalemen, egingo duela, jakinik “profetarik ez dela hiltzen Jerusalemdik kanpo”. Eta testuinguru horretan, Jesusen jarraipena egiteko hainbat erantzun ematen dira, erradikalak, erdipurdikoak, hasteko eta ez jarraitzeko, etab.
Erantzun profetikoak dira, horregatik dira hain zorrotzak, dena utzi eta ebanjelioan askotan agertzen den Jesusi jarraitzeko ildo beretik. Eta, zehazki, hiru erantzun: lehena, erabateko prestasuna duena. Baina Jesusek borondate on huts eta inozotasunaren aurka ohartarazten du: “Azeriek beren leizeak dituzte, eta zeruko hegaztiek habiak, baina gizakiaren Semeak ez du non etzanik burua”
Beste biek familiaren gaiekin dute zerikusia; odolezko lokarrien taldea izateaz gain, afektiboki gehien lotzen dituztenak bizi-egonkortasuna ematen ziotenak ziren, klanak ez baitzuen kiderik abandonatuko. “Utzidazu aurrena aita lurperatzen”. Hau da, “nire aita hiltzen denean, orduan zure jarraituko dizut”. Eta “utzidazu, halaber, nireei agur esaten”, hau da, nire familia jarraipenaren parean edukitzen. Horregatik, Jesusen erantzunak lehentasuna non ipini jartzen die. Jakina, familia arreta garrantzitsua da, Jesusentzat batez ere bere ama. Baina familia Jainkoaren Erreinuarentzat ala Jainkoaren Erreinua familiarentzat?
Ignazio Loiolakoa gogoratu nahi dugu: “Eta lurreko gauza guztiak gizakientzat sortuak dira, sortua izan den helburua lortzen lagun diezaioten”. Eta gauzak bizitzarako beharrezkoa den guztia dira, eta hori gabe ezin naiz bizi: arnasa hartu, edan, afektua, denbora, dirua… Jainkoa egiazko Maitasunarekin lotuta bizitako guztia eta eguneroko ekintza guztiak prestasunarekin.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Arnasa hartzen dugu sakonki. Arnasak estutzen gaituzten pentsamenduetatik ateratzen laguntzen digu eta orainaldean zentratzen gaitu, dagoen honetan.
Lasaitu egiten gara. Zentratu eta barreiaketa ekiditen dugu. Gure kezketatik aldentzen gara… Beranduago berriro ekingo diegu…
Gure barnearekin konektatzen gara, gure barnean dugun ‘Horrekin’, gure Bizi Iturriarekin. Barne isiltasuna egiten saiatzen gara. Lehenik, isiltasuna ez da zaratarik ez egotea, egorik edo nirik ez egotea baizik. Isiltasuna egiteko onena hauxe da: “geure maitasun, gurari eta axolatik irtetea”.
Sakonki entzuteko prestatuz goaz. Hauxe eskatzen dugu, otoitzaldi hau konfiantzaz-prestutasunez eta arduraz bizi ahal izatea.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Denbora gutxi da Jesusek Jerusalemera joateko erabakia hartu zuenetik, profetak hiltzen diren lekura. Jesus eta Hamabiekin kokatzen naiz… Jerusalemerantz doaz, eta Galileako eta Samariako mugan gaizki ikusiak dira, ez diete ostaturik ematen, izarpean lo egitera, Jerusalemera doazelako eta samariarrak juduen etsaiak direlako. Eta Jerusalemera doana nire etsaien laguna da… Inguruko herrien aurreiritzi izugarriak ezagutzen hasten naiz, baita enbor komunetik datozenak ere… Eta Jesusekin noa egoera bere gain hartzen duela…
Jerusalemera bidean noa, bertan banengo bezala, goizean goiz, Hamabiak eta dizipulu-taldearekin… Eta une batean haietako batek Jesusengana jo eta esaten dio: “Joango zaren lekura jarraituko dizut!”… Jesus begira geratzen zaio, eta esaten dio: “Azeriek beren leizeak dituzte, eta aireko hegaztiek habiak, baina gizonaren Semeak ez du burua non ezarri. Gertatu zaigulako esaten dizut. Ona da zuk jakitea, jarraipenak ondorioak ditu”. Eta entzuten dut… Eta prestasun ez inozo hori izatea eskatzen dut… Nire denbora hartzen dut.
Ingurura begiratuz, Jesus taldean dagoen beste pertsona batengana doa eta “Jarraitu niri” esaten dio. Eta pertsonak bai, baina denbora eskatzen du: “Uztazu lehenbizi aitaren hiletak egitera joaten“. Hau da, aita hiltzen denean, zure atzetik joango naiz… Eta pertsonok ditugun erresistentziez konturatzen naiz. Eta Jesusek: “Utzi hilei beren hildakoen hiletak egiten; zu zoaz Jainkoaren Erregetza hots egitera”… “Hau premiazkoa da, garrantzitsuena”. Ikusten dut erabateko prestasuna eskatzen duela. Nola sentitzen naiz?… Zer sortzen zait eskatzea?…
4. JESUS ETA BIOK. GAURKOAN KOKATZEN NAIZ. PANDEMIA HONETAN.
Taldeko beste pertsona batek, Jesusek eskatzen duenaren garrantziaz ohartuta, zera esaten dio: “Jarraituko dizut, Jauna, baina utzidazu agur esaten nireei”… Azken batean, nire familia erreferentzia nagusitzat izaten jarraitzea litzateke… Eta berriro entzuten diot Jesusi: “Eskua goldean jarri eta atzera begiratzen duenak, ez du balio Jainkoaren Erreinurako”… Alde batetik konturatzen naiz ezin zarela egon etengabe utzi zenuenari begira… Jesusena errepikatzen dut ea nire jarraipenean nirea egiten dudan…
Jesusek jarraitzen du pertsonei begira, jarraitzen diotenen nahiak ezagutzeko, eta horretan topo egiten du nire begiradarekin, eta niri zuzentzen zait: eta zu?… hainbeste gauzari lotuta sentitzen naiz, hainbeste beldur, zalantza, ahulezia… Pixka bat blokeatuta geratzen naiz jakin gabe zer erantzun… Eta Jesus: “ona da zure burua argitzea, zer nahi duzun esatea. Egoera zoragarriak biziko ditugu, baina arriskua, arbuioak, jazarpenak ere hartuko ditugu… Zure motibazioak indartu… Zurekin nago”… Nola geratuko naiz? Zer eskatzen diot?…
Eta bakarrik geratzen naiz Jesusekin une batez eta probesten dugu hitz egiteko nola motibazioak entrenatu, zer egin denboran mantentzeko edo etsipenari ez amore emateko… Eta entzuteko prest nago: “Jainkoak maitatua sentitzearen antzeko zerbait bizi izan duenak bakarrik eman dezake izena jarraipenean, maitasun-barkamenaren Jainkoarekin konektatuta joan nahi duenak egunero hitz egin dezake Berarekin, erabakiak Berarekin bat eginik har ditzake, zailtasunetan fideltasunean elkartuta senti daiteke”… Horrelaxe nahi dut
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jaso egiten dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot… erreberentzia keinu batez, eskuak elkartzea, eskerronez, eskuak zabalduz edo onarpenaz: gurutzearen seinalea… eta berriz leku honetara itzultzen naiz… askatuz oinaz, zabalduz eskuak… begiak irekitzen ditut…
Amen.
