Mk 7, 31-37
0. TESTUA
Utzi zuen Jesusek Tiro aldea eta, Sidonen barrena, Galileako aintzirara iritsi zen berriro, Dekapolisko lurraldean zehar. Gizon gor bat eraman zioten, hizmotela gainera, eta eskua ezartzeko eskatu zioten. Jesusek, jendearengandik aparte harturik, hatzak belarrietan sartu zizkion eta listuz mihia ukitu.
Gero, zerura begiratuz, hasperen egin eta esan zion:
«Effeta» (hau da, «Ireki!»).
Eta une berean, ireki egin zitzaizkion belarriak, mihia askatu eta garbi hitz egiten hasi zen. Gertatua inori ez aipatzeko agindu zien Jesusek; baina zenbat eta gehiago agindu, orduan eta areago zabaltzen zuten. Eta biziki harrituta, honela zioten:
«Ongi egin du dena: gorrei entzunarazi eta mutuei hitz eragin».
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Gor-mutu baten sendaketaren testua Bartimeo itsuaren sendaketarekin lotuta dago Markosen 10. atalaren amaieran. Itsua, ikusmena berreskuratzen duen, fedea berreskuratzen duen pertsonaren prototipoa da. Behin sendatuta, fedearen begiekin ikusten du bizitza, Jesusen atzetik doa. “Gauza guztiak Kristorengan berriak ikustea” izan zen Ignaziotar urteko leloa. Ba gaurko testuan gauza bera, apostoluak euren gorreria eta mututasunetik sendatzen doaz eta Jesusen Berri Ona entzuten eta hitz egiten hasten dira.
Jesusek gor-mutuarekin zailtasun handiak ditu bera sendatzeko. Lan gogorra da sendaketa honena: Kanpora ateratzen du, hatzak belarrietan sartzen dizkio eta bere listuarekin mihia zerura begira jartzen zaio (Unibertsoko Jainkoarekin konektatzen du) eta Effeta hitza ahoskatzen du. Gor-mutua, alde batetik, harreman-bizitzatik deskonektatutako pertsona da, ez du entzuten, ez du hitz egiten, nola atera bere bakardadetik, bere inkomunikazio-burbuilatik. Bestalde, Jesusek, bereek entzun ahal dezaten, egiten duen lana sinbolizatzen du. “Begiak dituzue eta ez duzue ikusten, belarriak dituzue eta ez duzue entzuten”. Hori da Jesusek bere ikasleengan aurkitzen duen zailtasuna uler dezaten.
Bizitza honetan hainbeste kalte daude, hainbeste zauri, non batzuetan galdera bat sortzen baitzaigu: Zer egiten du Jainkoak minarekin? Zergatik baimentzen du dena egin badezake? Nola sinetsi Jainkoarengan Gaizkia existitzen denean? Bada, Jainkoak ahal duena, Jesusen ekintzen bidez erakusten du, seinaleak, zeinuak edo mirariak deritzenak. Jesus da Jainkoaren ekintza Gaizkiaren aurka. Bere begiradaren, entzumenaren eta eskuen bidez sendatzen du. Eta gu Harekin konektatuta, haren eskuak, begiak, ahoa… gara, pertsonek beren izaera berreskura dezaten. Gurekin egin duen gauza bera egiten dugu.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Ebanjelioaren eszena honetan kokatzen gara, bertan banengo bezala. Jesus Hamabiekin ikusten dut Galileako aintzirarako bihurgune haietako batean… atzerritik iristen ari da… ni Hamabiekin laguntzen diodan horietakoa naiz… gure lurraldean sartzearen poza sentitzen dugu… dena ezaguna egiten hasi zaigu. Eta nire denbora hartzen dut jaio-aireak dastatzeko…
Ikusten dudanez, gorra eta mutua den batekin ateratzen den pertsona-talde bat guregana, hau da, Herriaren parte den jarduera batean parte hartu ezin duena, Hitza entzutea: “Entzun Israel…”… herritik kanpo geratzen da. Eta errukia sentitzen dut, kanpoan geratu denarekin sufritzen dut, gizarte hartatik kanpo… Zer eskatzen diot Jesusi?… Nire denbora hartzen dut.
Ikusten dut Jesus jendearengandik urruntzen dela eta laguntzen diodala… bere lanak hartzen ditu: esaten dit “atzamarrak belarrietan sartzen ditut hitza sar dadin… nire listuaz mihia ukitzen dut trabatzen duena aska diezaion…” Eta hitz bat esaten dio: “Effeta, ireki zaitez”… Ikusten dut nola Jesusek, Jainkoaren izenean, berreskuratu egiten duen berriro ere herriko kide izateko… Jainkoarekiko harremana berreskuratzen duen pertsona batek, hitza entzun dezake eta horrela Herriko kide ere izan daiteke… eskerrak emanez gozatzen dut…
4. JESUS ETA BIOK
Ondoren, konturatzen naiz Jesusek nola begiratzen dien bere ikasleei sakon, entzuten uzten ez dietenaz ohartuta, haien pentsamoldeak, gauzak modu batera ulertzeko moduak, hainbeste urtetako ohitura… ebanjelioa iragartzea eragozten diena… beldurrak, segurtasunik ezak, koldarkeriak… dira, eta niri ere begiratzen dit, eta kontatzen diot nik ere baditudala bizitza ulertzeko moduak, eta ohiturak, ebanjeliotik oso urrun daudenak, horregatik kostatzen zait Berarekin konektatzea…
Jesusek bere lana nirekin egiteko denbora hartzen du, esaten diot: “Ikusten dut nire ulermenak, ideologiak, giza harremanak ulertzeko moduak, barkamena, anaitasuna moldatzen ari zarela, larunbatean gizarte hartako funtsezko egitura lege gisa ulertua… Ikusten dut nola irabazten dudan barkatzeko gaitasunean, nire erruduntasunez, nire negatibotasunez eta horiek landu ahal izateko amorruaz jabetzeko gaitasunean “… Eta nirekin egiten duen lanaren ondorioz, hitz egiteko, egia esateko, bidegabea dena salatzeko eta bake-bideak proposatzeko beldur guztiei aurre egiteko gauza naiz… Eskertzen diot bere lana ni neu gizatiarrago egiteko… nire denbora hartzen dut dastatzeko, eskertzeko…
Eta Jesusek probesten du niri gauza bera egiteko esateko… harrituta samar geratzen naizela… baina jarraitzen du: “Hurbildu zaitez inkomunikatuta dauden, beren baitan itxita dauden, isolatuta dauden… pertsonengana, beren hitza esatera ausartu gabe, akonplejatuta… inor haiengana ontasunez hurbildu gabe… hurbildu zaitez, irabazi bere konfiantza… begira hitz egin nahi duen… edo entzun nahi duen”… begira zer egin dezakezun… Berak bezala izaten ikasteko gaitasuna eskatzen diot… nire denbora hartzen dut…
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.
