Mc 14, 12-16, 22-26
0. TESTUA.
Legamigabeko Ogien Jaiko lehen eguna zen. Pazko-bildotsa hiltzen zeneko eguna (…) Ikasleek Pazko-afaria prestatu zuten.
Afaltzen ari zirela, Jesusek ogia hartu zuen eta, bedeinkazioa esan ondoren, zatitu eta eman egin zien, hauxe esanez: “Hartzazue, hau nire gorputza da”. Gero, kopa hartu eta, esker onezko otoitza egin ondoren, eman egin zien eta denek edan zuten. Eta hau esan zien: “Hau nire odola da, Jainkoarekiko ituna berrituko duena, guztiengatik isuria”.
Benetan diotsuet: “Ez dut gehiago ardorik edango, Jainkoaren erreinuan ardo berria edan arte”. Gorazarreak abestu zituzten eta Oliamendira abiatu ziren.
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Eukaristia aliantza bat da. Bi aldetako topaketa. Norbaitek ematen du, Jesusek bere burua ematen du eta honi, gugandik jasotzeak jarraitzen dio. Eta Jesus hartzean, gure burua hartu dugun hori bihurtu nahi dugu. Jesus hartzen badugu, berak honela ematen du bere burua: “Hau nire gorputza da, zuentzat ematen dena“. Gure aldetik “Jesusekin bat egiten gara” eta “besteentzat, zuentzat ematen den norbait” izan nahi dugu. Ikurra ez da Ogia, zatitutako eta banatutako ogia baizik. Zeinua, Jesusek bizi duena guk egitea eragiten duen zerbait da. Eta horregatik eragiten du gugan gauza bera egitea, munduaren biziarentzat zatitutako ogia izatea.
Jesusekin gaude bere bizitza buru-belarri emandakoaren azken ospakizunean. “Guztion etxean guztiontzako mahaiaren zaintza” delakoaren aldeko borroka ospatzen. Jesusek egindako eta gonbidatua izan zen otorduetako azkena da. Eta mahaiko janariari dagokionez, Jainkoaren maitasunak bat egindako giza familia sinbolizatu nahi izan zuen Jesusek. Denek leku bat duten tokia, eta bihotz berritua. Berarekin bizia ospatzen ikasten dugu… eta gure bizitza ematen. Geure buruari galdetzen badiogu zertara gatozen mezatara hauxe erantzungo genuke: Jesusekin bat egitera, nire/gure bizitza sagaratzera berak egin zuen bezala.
Espero dezagun eukaristiarekin ez gertatzea Tony de Mellok kontatzen dueña: “Leinu bateko gizonik bizkorrenak sua egiteko modua aurkitu zuen. Denei erakutsi zien sua nola erabili, eta herri osoak aurrerapauso erraldoia eman zuen bere bilakaeran. Hori nahikoa ez zela jabeturik, trasteak hartu eta beste leinu batzuetara joan zen, lagun ziezaieketena erakustera. Handik denbora luzera, suaren erabilerarekin zer aurreratu zuten ikustera itzuli zen. Urrezko eta harribitxizko kutxa batean su egiteko tresnak gorde zituzten lekuan egindako aldarea erakutsi zioten. Egunero gurtzen zituzten sua birsortzeko ahalmena zuten tresna haiek. Baina surik ez zegoen inon“.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Arnasa hartzen dugu sakonki. Arnasak estutzen gaituzten pentsamenduetatik ateratzen laguntzen digu eta orainal dean zentratzen gaitu, dagoen honetan.
Lasaitu egiten gara. Zentratu eta barreiaketa ekiditen dugu. Gure kezketatik aldentzen gara… Beranduago berriro ekingo diegu…
Gure barnearekin konektatzen gara, gure barnean dugun ‘Horrekin’, gure Bizi Iturriarekin. Barne-isiltasuna egiten saiatzen gara. Lehenik, isiltasuna ez da zaratarik ez egotea, egorik edo nirik ez egotea baizik. Isiltasuna egiteko onena hauxe da: “geure maitasun, gurari eta axolatik irtetea”.
Sakonki entzuteko prestatuz goaz. Hauxe eskatzen dugu, otoitzaldi hau konfiantzaz-prestutasunez eta arduraz bizi ahal izatea.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN dut). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Kontenplazio honi hasiera ematen diot, azken afaria ospatu zuten tokian, Jesusek Hamabiekin eta han zeudenekin, seguru asko, Mendekoste egunean bezala, bere ama ere emakume batzuekin han izan zen… Hamabiekin nago Jesusekin intimitate une batean, bere bizitzaren keinu gorena egin nahi duenean: bere bizitza ematea. Eta keinu hau Pazko tradizioaren testuinguruan egiten du, Egiptoko esklabotzaren askapena gogoratuz… Nola sentitzen naiz? Egoten ikasten dut, entzuten, intimitatea dastatzen… Denbora hartzen dut.
Jesusekiko intimitate giro horren barruan bizi naiz. Han, testamentu bat balitz bezala, beretarrengana iristea nahi duen zerbait adierazten du, Bera ez badago ere. Arretaz begiratzen dut: bere eskuetan hartu zuen ogia eta, Jainkoari eskerrak eman ondoren, zatitu eta haiei eman zien, esanez: “Hartzazue eta jan, hau nire gorputza da”. Bere burua egiaz ematea dastatzen dut… bere zerbitzuzko maitasun-jarduna pastelaren ginda balitz bezala… Nola sentitzen naiz? Berari lotu ahal izatea eskatzen dut Berak bezala egiteko.
Intimitate egoera horretan jarraitzen dut, ikasleekin batera, zera ikusten dudanean, Jesusek kaliza ardoz beteta hartzen duela eta topa moduko zerbait egiten duela, non bere bizitza odolean sinbolizatua ematen duen. Eta hauxe entzuten diot: “Hau nire odola da, ituna baieztatzen duena, askoren (gizaki guztien) alde isurtzen dena”. Eta oroitzapen bat uzten die, gogora ekar dezaten, azkeneraino emandako oroimena, barkatzeko oroimena, ez mendekatzaile, ez konkistatzaile dena. Egoerak gaindituta dauden ikasleei begiratzen diet… Nola geratzen naiz? Zeren gogoa daukat? Zer eskatzen dut?
4. JESUS ETA BIOK.
Jesusek afarian parte hartzen duen bakoitzari kopa pasatzen dio, denok ardotik -alegia, emandako bere bizitzatik- edan dezagun, itun gisa gauza bera egitera animatzen gaituela. Eta kalizatik edaten dudan bitartean, Jesusek nigan ere jartzen du bere begirada, eta niri zuzentzen zait: “Zure bizitza askoren onerako isur dadila, askoren barkamenerako… askoren adiskidetzerako… Ez ahaztu! Eta min egin dietenei mendeku hartzeko gogoa duten hainbeste pertsonari entzun ahal izateko deia sentitzen dut… eta haiengandik gertu egoteko deia egiten dit. Nola geratzen naiz? Zer eskatu nahi diot? Denbora hartzen dut.
Eta zerataz jabetzen ari naiz, keinu honetan Jesusek bere bizitza guztion lurralde honetan anaitasunaren xedearen alde behin betiko eskaintzen duela: “Egizu hau nire oroimenean, izan dadila amaigabeko oroimena bizitza adiskideengatik ematea baino maitasun handiagorik ez dagoela… Bizi ezazu maiz ospakizun hau, nire adiskidetasuna horrelakoa dela jakin dezazun eta zurea horrelakoa izatea nahi dudala”. Eta eseri egiten naiz agiria sinatzen, non zintzotasunean eta egian Jesusekin bat egiten dudan. Unea, aintzatsu eta apala, dastatu egiten dut eta sarri berbizitzeko gogoa sortzen zait, zentratzen bainau eta bizitzan nire lekuan jartzen bainau. Zer sortzen zait barrutik?
Eta Jesusi ospakizun askoren berri ematen diot, nolabait guri egin beharra egokitzen zaizkigun horien antza dutenak gozamenean eta sufrimenduan elkartutako adiskidetasunak baino… bizia ekarriko ez bagenu bezala, ospatzeko ezer izango ez bagenu bezala, gure espiritu-jardunbidea disko marratua balitz bezala… Eta berriro errepikatzen dit: “Zoaz anaitasun-mahaiak, bitartekaritza-taldeak, isiltasun-zirkuluak, berriztatutako zirkuluak, elkarte-eltzeak, sendi-mahaia, otoitz-taldeak, eraberritutako zirkuluak… egiten! Bizi zaitez sormen gogoz eta sakonki eta gero eukaristia Nire izenean ospa ezazu.” Nola sentitzen naiz? Bere hitzaldiaz gozatzen dut… Eukaristiari zerbait berriaren zaporea hartzen diot. Denbora hartzen dut.
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jaso egiten dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot. Eta horrela amaitzen dut: Aitaren eta Semearen eta Espiritu Santuaren izenean. Amen.