Lk, 22-25
0. TESTUA (irakurri parabola osoa).
Jesusekin batera bi gaizkile ere eraman zituzten hiltzera. “Burezur” zeritzan tokira iritsirik, bertan gurutziltzatu zuten Jesus, baita bi gaizkileak ere, bata Jesusen eskuinean eta bestea ezkerrean.
Jesusek honela zioen:
– “Aita, barka iezaiezu, ez baitakite zer ari diren”.
Soldaduek Jesusen jantziak banatu zituzten, zotz eginez. Jendea begira zegoen.
Agintariek, berriz, Jesusi iseka egiten zioten, honela esanez:
– “Besteak salbatu ditik, salba dezala bere burua, Jainkoaren Mesias, hautatua, baldin bada!” (…)
Eguerdi aldea zen, eta ilundu egin zuen lurbira osoan hirurak arte. Eguzkia ezkutatu egin zen eta jauretxeko oihala erdiz erdi urratu zen.
Jesusek oihu handia eginez, hau esan zuen:
– “Aita, zure eskuetan jartzen dut bizia.”
Hau esanik azken arnasa eman zuen.
Erromatar ehuntariak, gertatua ikusirik, Jainkoa goretsi zuen, honela esanez:
– “Benetan gizon hau zintzoa zen!”
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Nekaldia Erramu-igandearekin hasten da. Jesus Jerusalenera igotzen da eta lehen keinu mesianikoa egiten du: Bera otzantasunaren, indarkeriarik ezaren sinboloa zen astotxo baten gainean jartzea, Jainko Maitasunaren, apalaren eta botere (borroka-gurdia duen zaldi) ezaren profetaren sinboloa.
Nekaldia inork aurreikus ez zezakeen zerbait izugarria da. Ebanjelistek idatzi zuten lehenengo gauza izan zen, besteak beste, kristauek, Jesusen heriotzaren eta berpizkundearen ondorengo lehen urteetan, “gurutze-bidea” egiten zutelako, Jesus igaro zen lekuak zeharkatuz, afaltokitik hasiz, atxiloketarekin jarraituz eta horrela gainerako urratsak eginez. Lukasek, Jesusek nekaldia nola bizi duen kontatzen du, berezko azentu batzuekin: Baratzean odol-izerdia botaz eta bere heriotza nahi izan zutenei barkatuz, abagune baten bila zebilen oro –lapur ona– salbatuz eta bere Espiritua Aitaren eskuetan utziz.
Gurutzea Jainkoa nor den ulertze guztiz ezberdinaren emaitza da. Apaizak, eskribak eta fariseuak “ez ziren bihotzik gabeko jendea”, baizik eta Moisesen legean definitutako Jainkoaren borondatetzat ulertzen zutenari leial izan nahi zutenak.Jesusen bataioaz geroztik, Jainkoaren esperientzia sakonetik, agintari erlijiosoek eta eskribak eta fariseoak bezalako taldeek duten Jainkoaren ulermenarekin aurrez aurre talka egiten duten ekintza eta predikuak egiten hasten da Jesus.Hauxe da agintarien galdera: Jesus profeta egiazkoa ala faltsua al da? Azken hau bada, jendea gezur-bide batetik eramaten ari da. Eta desakreditatzea erabakitzen dute, erditik kenduz, gurutzean, hiltzaile eta garaiko terroristen heriotza (emanez). Horrela, erabat gutxietsita geratuko litzateke eta bere pertsonaren eta bizitzaren arrasto guztiak ezabatuko lirateke: “Egur batetik zintzilik hiltzen dena madarikatu bat da“.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Arnasa hartzen dugu sakonki. Arnasak estutzen gaituzten pentsamenduetatik ateratzen laguntzen digu eta orainaldean zentratzen gaitu, dagoen honetan.
Lasaitu egiten gara. Zentratu eta barreiaketa ekiditen dugu. Gure kezketatik aldentzen gara… Beranduago berriro ekingo diegu…
Gure barnearekin konektatzen gara, gure barnean dugun ‘Horrekin’, gure Bizi Iturriarekin. Barne isiltasuna egiten saiatzen gara. Lehenik, isiltasuna ez da zaratarik ez egotea, egorik edo nirik ez egotea baizik. Isiltasuna egiteko onena hauxe da: “geure maitasun, gurari eta axolatik irtetea”.
Sakonki entzuteko prestatuz goaz. Hauxe eskatzen dugu, otoitzaldi hau konfiantzaz-prestutasunez eta arduraz bizi ahal izatea.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Kontenplazioa hasten dut, Jesus gurutziltzatuaren ondoan jartzen naizela, aurrean banengo bezala, begirune eta errespetu osoz. Hau esaten diot Jesusi: “Utzidazu zure nekaldian lagun izaten”… Ez dakit zer esan… ez zer egin… Berarekin ari naiz oroitzapen egiten, bere bizitzako azken uneak miatzen, egoeraren ankerkeriagatik ezer ulertu gabe eta Aitari zera eskatzen diot: Jesus beraren eta gaurko beste ‘Jesus’ askoren ondoan joan nadila…
Jesusen ondoan noala, Pilatoren epaiketa datorkit gogora: “Hona hemen gizona”… Arrazoia “legalki” kendu dioten eta herriko plazan arbuioa, iseka… Jasotzen dituen norbaiten ondoan noa, oihukatua, publikoki gaitzetsia dena eta, aurpegiari begiratzen diodan bitartean, ez dut amorru edo mendeku imintziorik aurkitzen, eta ez dituzte beren jarrerak aldatu: Ezin izan diote erauzi edo kendu ez maitasuna, ez barkamena, ez fideltasuna… Nolako gizona! Nola geratu naiz?… Nolako sentimenduak eragiten dizkit?… Eskerrik asko, Jauna, horrela izateagatik. Eta kontenplatu egiten dut…
Eta agintari erlijiosoek, buruzagiek, iseka nola egiten dioten begiratzen dut: “Beste batzuk salbatu ditu; salba dezala bere burua, Bera Mesias bada, Jainkoaren kutuna”… Nik entzun egiten dut… Bai gogorra! Bizitzaren amaieran ere ezin diote bakean hiltzen utzi, min gehien egiten duen lekuan hantxe eragiten diote kaltea: Bere misioaren porrotean. Eta Jesusi hauxe entzuten diot: “Aita, barka iezaiezu, ez baitakite zer ari diren!” Eta harrituta geratzen naiz Zure gizatasunaz eta Zure barkatzeko gaitasunaz… Ikasteko denbora hartzen dut.
4. JESUS ETA BIOK.
Kosta egiten zait Jesus, bere arimarekin ezin duen gizon zintzo baten hilzorian lagun izatea; gurutzetik, Harengandik hurbil, bere taldea gogorarazten dit, abandonatu duten Hamabi lagunak… saldukeria egin dion Judas laguna eta ukatzen duen Pedro… eta errepikatu egiten dit: «Nire adiskideak izaten jarraitzen dute». Eta benetako adiskidetasuna zer den ulertzen hasi naiz… Gogoan ditut egoitzetan, ospitaleetan, beren etxeetan… Kutunek abandonatuko hainbeste gizaki. Izan dezatela Zugan antzeko egoeratik igaro den adiskidea! Eta kontenplatu egiten dut…
Jesusengandik hurbil nagoela, dena galtzen doala konturatzen naiz: Duintasuna, ohorea, misioa, izen ona, baita arropak ere; egoera horretan, maitatzeko eta barkatzeko gaitasuna da kendu ezin dioten gauza bakarra… Bere Aitari erabat itsatsia, konektatua sentitzen dut, eta Berarekin, benetako haurridetasuna bultzatzeagatik, hainbeste gauza galtzen ikasten dut… Eta pertsona zehatzak dakartzat gogora: Beren osasuna, beren lana, norbait zaren lekua, lagunen arteko tokia… Galdu dutenak, egiazkoak izateagatik… Galera hauek Jainkoaren eskuetara eramaten ditut, eta beti egon nahi dut Hari lotua.
Eta pertsiar oinazea zen gurutzean Haren arnasestuka -hainbeste krudelkeria- entzuten dut… Haien etsaiak sufriarazteko itolarriz hiltzeraino, eta ahal dudan bezala Jesusen ondoan nago, bere bakardadean, eta Jainkoaz bakarrik fio izaten jarraitzen ikasten dut, ez baitago Berak arbuiatzen duen inor. Une hartan, Harekin gurutziltzatuetako bat Harengan fidatzen da… Eta haren azken hitz trinkoak entzun ahal izan nituen: «Aita, zure eskuetan jartzen dut bizia.»… Eta hauek nire barnera sartzen uzten ditut eta horrela bizitzen ikasteko eskatzen dut: Zure eskuetan, Jauna, jartzen dut nire bizia…
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jaso egiten dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot. Eta horrela amaitzen dut: Aitaren eta Semearen eta Espiritu Santuaren izenean.
Amen.
