Eta guk, zer egin behar dugu?

Jendeak galdetzen zion Joani:

— Zer egin behar dugu, bada?

Eta Joanek erantzuten zien:

— Bi soineko dituenak eman diezaiola bat jantzirik ez duenari, eta jatekoa duenak ere bana dezala.

Joan ziren zergalari batzuk ere bataiatzera eta zera galdetu zioten:

— Maisu, zer egin behar dugu?

Hark honela erantzun zien:

— Ez kendu inori legezko dena baino gehiago.

Soldaduek ere galdetu zioten:

— Eta guk, zer egin behar dugu?

Joanek erantzun zien:

— Ez atera inori dirurik gogorkeriaz, ez eta gezurrezko salakuntzaz ere; konforma zaitezte daukazuen soldatarekin.

Herria zain-zain zegoen eta denak ari ziren pentsatzen Joan ez ote zen Mesias izango. (…)

1. TESTUAREN IRUZKINA.

Joan Bataiatzaileak hauxe planteatzen zuen, Jainkoak guztiei azken aukera bat ematen ziela. Eta honen aurrean, erantzun gisa, bekatuen barkamenerako bihotz-berritzea eskatzen zuen. Pertsona asko (zergalariak, emagalduak), zuten lanbideagatik eta pairatzen zuten gaixotasunen batengatik (buru-ondoezak), bizitza osorako kondenatuta zeuden gizarte-ospea galtzera. Kalte horiek Jainkoaren “zigortzat” hartzen ziren berak edo bere sendiek egingo zuten zerbaitengatik: ‘berak erakarri du.’ Bada, Joan Bataiatzaileak iragartzen du Jainkoaren izenean bazter utz dezakegula. Jainkoak aukera ematen du. Sekulako berria zen.

Profetak “Jainkoak aukera berria ematen die guztiei” oihukatuz, “koitadu” sentitzen direnak bataioa hartzera joaten dira. Bataioa, hau da, zure iragana urpean geratzen zaren uretako marka, beste pertsona sentitzeko bizipen paregabea zen. Gaurko irakurgaian bizipen horren ondorioez ari gara: zer egin behar dugu? Eta bataio horretara denak joaten dira: zergalariak, soldaduak, jende guztia.

Bataiatzean, bizitza berri bat hasi nahi zuen jendeak zer egin, nola jarraitu galdetzen zion Joani. Eta honek, gehienetan, jendeari hau erantzuten zion: “Bi soineko dituenak eman diezaiola bat bakar bat ere ez daukanari, eta janaria daukanak parteka dezala jatekorik ez daukanarekin“. Erromarako zergak kobratzen zituztenei: ‘Ez ezazue agindutakoa baino gehiago kobratu.’ Soldaduei: ‘Ez kendu ezer inori mehatxu edo salaketa faltsuekin. Eta konforma zaitezte zuen ordainsariarekin. Azken batean, bakoitzari bizi-modu berria proposatzen dio. Baina gizartearen erlijio-aberats taldeak badirudi ez duela ezertan aldatu beharrik. Ez zaizkio hurbiltzen.

2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.

Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.

– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.

– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.

Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.

3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…

OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.

Joan Bataiatzailearen ondoan kokatzen naiz, bertan banengo bezala, Jordan ibaiaren ertzetan jendea bataiatzen ari zela. Oso hurbil sentitzen naiz Jainkoak denei aukera eman eta bihotz-berritze bataioarekin zigilatzen duela sentitu duen pertsona estu, egiazko eta trinko horrengandik. Bere ondoan nago, bizitza berri bat hasteko prest dagoen jendea biltzen ari dela ikusten dudanean. Egiazale norbaitengandik hurbil sentitzen naiz, eta egian bizitzea eskatzen dut. Presentzia hori dastatzen dut: Joan, jendea… Denbora hartzen dut.

Eta taldeka iristen ari direla ikusten dut. Herrietako jende xumeari begiratzen diot, indarrean dauden legeak, kasu honetan erlijio-sistemaren bermatzaileek bizkar gainean jartzen dizkietenak, ezin betetzeagatik erruduntzat joa. Behatu egiten diet, errukiz betetzen naiz eta Joani entzuten diot: “Partekatu erropa eta janaria zuek baino gaizkiago dagoenarekin. “Bere hitzak, eta proposamen zehatz batek eragindako jendearen poza dastatzen ditut, eta ez bete ezinezko erlijio-legearen 645 aginduak, eta poztu egiten naiz bataiatzera iristen diren fede oneko pertsonen aukera bizitzeko gogoaz.

Hantxe nago, halaber, boterea zutelako jendeaz baliatu diren pertsonak, zergak kobratzen zituztenak eta nahierara agintzen zutenak hurbiltzen direnean. Eta bizitza ere aldatu nahi dutela entzuten diet. Hau iraultza da. Hemen zerbait oso berria gertatzen ari da. Hau poza! Eta Joanek: “Ez lapurtu, ez mehatxatu, ez hartu besteena salaketa faltsuekin…” Dastatu eta gozatu egiten ditut bihotz-berritze hauek, eta bihotzez eskertzen dut. Garai berriak datoz. Denbora hartzen dut gertaera hau dastatzeko.

4. JESUS ETA BIOK

Eta Joanek niri ere begiratzen dit, bataiatzera iristen den jendetzaren artean: “Zuk ere bizitza aldatzeko izena ematen al duzu?” Eta nik: “Bai, taldean etorri gara hori egiteko prest, eta beste batzuk ikusi ditut beren fede taldeekin, erreferentziazko taldeekin, parrokiako kideekin, beren laguntaldeekin, beren sendiekin… etorri direnak”. Eta Joanek: “Taldeak zuen bihotz-aldatzeari eusten lagunduko dizue, elkarri lagun diezaiokezue, horrela, ahultzen zaretenean, laguntza non bilatu izango duzue.” Eta gozatu egiten dut hainbeste pertsonaren borondate onaz.

Berriro ere, Joan eta bere egiaren ondoan jartzen naiz, eta zera kontatzen diot: “Bizitza kaskarra daramat, besteekiko axolagabekeria horretan parte hartzen dut, nire interesez, nire kokaguneaz, nire ongi gelditzeaz, nire plazerirrikaz… kezkaturik. Ohartu egiten naiz nire bizitzak ohitura gizatiarragoak behar dituela, ez hain nirekoiak, justizia errukitsuaren desirak behar dituela, egiteekin batera”. Joanen aurrean bataiatua izateko nire bizitza aitortzen dut.

Eta ni bataiatzean zera esaten dit: “Janaria badaukazu, parteka ezazu ez daukanarekin; bi soineko badituzu, emaiozu bat deus ere ez daukanari”… Eta ni itzulpena egiten hasten naiz eta kontatu egiten diot: “Arropa soberan badaukat, Caritasen edukiontzietan sartzen dut; janaria badaukat, ez dut alferrik galtzen, ezta botatzen ere; dirua badut, bizitzeko zer behar dudan eta zer sobratzen zaidan ikusten dut; ibilgailua badaukat, ez naiz pentsatzen ari sorta goragokoagoa erostea, ahal badut ere… Ohartu egiten naiz Jainkoak ni kristautzeko eta soberan daukadanetik askatzeko aukera bat eman nahi didala. Eta bizitza xume bat izateko eskatzen dut. Denbora hartzen dut.

5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.

Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.