Topaketa eskertua

Online

Lk 1, 39-45

0. TESTUA (irakurri parabola osoa).

Handik egun batzuetara, Maria etxetik atera eta Judeako mendialdeko hiri batera joan zen arin-arin, eta, Zakariasen etxean sarturik, Elisabeti agur egin zion.

Mariaren agurra entzun bezain laster, Elisabeti punpaka hasi zitzaion haurra sabelean. Une berean, Espiritu Santuaz beterik gelditu zen Elisabet, eta goraki esan zuen: «Bedeinkatua zu emakume guztien artean eta bedeinkatua zure sabeleko fruitua!  Nor naiz ni, nire Jaunaren ama ni ikustera etortzeko? Zure agurra nire belarrietara iritsi orduko, pozez punpaka hasi zait haurra sabelean. Zorionekoa zu, Jaunak esan dizuna beteko dela sinetsi duzulako!»

1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.

Jesusen haurtzaroko kontakizunak teologia narratiboa dira, ez historia. Egia garrantzitsu bat kontatzen da garaiko sinbolo eta lengoaiarekin. Kontua da nola kokatu garaiko pentsamoldean eta testuinguruan, horrela testu horiek irakurri eta ulertzeko. Gaurkoa Lukasena da. Gainerako ebanjelariek ez dute kontatzen. Horrek pentsarazten digu Lukasen asmoaz hori idazterakoan.

Maria altxatu eta Judeara joan zen presaka. Berpizteko erabiltzen den aditz bera da, altxatu. Maria, aingeruaren bisitaren ondoren, bizitza berri batera berpiztutako pertsona da, Espirituaz betea, besteei erabat emateko gai da. Eta Elisabeti laguntzera irteten da lehengusina sei hilabeteko haurdun dagoelako.

Maria Galileatik Judeara igotzen da Elisabet zaintzera, agortzat ematen zutena. Tenpluan ospakizunak egiten zituen apaiz baten emaztea da eta Mariaren adinaren bikoitza duena. Hau mendiko herri txiki bateko nekazaria da. Jesus Mariarekin istorioan sartzen da, pozez betetzen du, Elisabeti barrenak mugiarazten dizkio eta honek Maria “nire Jaunaren amatzat” hartzen du. Gainera, dena denboraren esparru erlijioso ofizialetik kanpo gertatzen da. Maria eta Jesusekin, Jainkoa aurkitu behar dugu egunerokotasunean.

2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.

Arnasa hartzen dugu sakonki. Arnasak estutzen gaituzten pentsamenduetatik ateratzen laguntzen digu eta orainaldean zentratzen gaitu, dagoen honetan.

Lasaitu egiten gara. Zentratu eta barreiaketa ekiditen dugu. Gure kezketatik aldentzen gara… Beranduago berriro ekingo diegu…

Gure barnearekin konektatzen gara, gure barnean dugun ‘Horrekin’, gure Bizi Iturriarekin. Barne isiltasuna egiten saiatzen gara. Lehenik, isiltasuna ez da zaratarik ez egotea, egorik edo nirik ez egotea baizik. Isiltasuna egiteko onena hauxe da: “geure maitasun, gurari eta axolatik irtetea”.

Sakonki entzuteko prestatuz goaz. Hauxe eskatzen dugu, otoitzaldi hau konfiantzaz-prestutasunez eta arduraz bizi ahal izatea.

3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…

OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.

Mariarekin kokatzen naiz, Deikundea deritzon esperientzia bizi berri duena, non bere bokazioa argitzen den… ezkutatzen zaila den bake eta pozarekin nabaritzen dut… eta ni ere berarekin jartzen naiz bidean Judako mendira igoz… beragandik hurbil noa… bizpahiru eguneko bidea da karabana batean… bideko hainbeste denboraz hitz egiten dut berarekin, eta bokazioko gaiak ateratzen dira… bere deia nola bizi izan zuen… eta entzuten diot “gertatzen diren gauzak dira… niri ez zitzaidan bururatuko, baina Jainkoak daki noiz komunikatu eta nola”… nire bihotza irabazten doa… dastatu egiten dut bere presentzia eta bere hitzak… konfiantza hori bizitzea eskatzen dut…

Horrela iristen gara Zakariasenera, eta Maria eta Elisabeten topaketa eta agurra entzuten ditut atetik, eszena maitagarriari erreparatzen diot… eta bi emakume horien poza ikusten dut, biak ala biak itxaropen oneko egoeran daudelarik… eta aireak ontasun eta errekonozimendu usaina hartzen ditu… eszena dastatzen dut… eta topaketa hori gozatu egiten dut.

Mariak begiratu egiten dit, eta, ondoren, topaketa horren intimitatera gonbidatzen nau eta Isabel aurkezten dit: «Bide osoan lagundu nau»… eta nik harrera ona sentitzen dut, eta Isabelek Mariari egiten dion harrera entzuten dut: «Zure agurra entzun nuenean, haurrak jauzi egin zuen nire sabelean»… Jesusez haurdun dagoen Mariak, Elisabetengandik hasita, pertsonen bizitzak astintzen ditu… eta Jesusen indarraz pertsonen bizitzetan ohartzen naiz… familian bezala sentitzen naiz… eta denbora hartzen dut.

4. JESUS ETA BIOK.

Elisabeti entzuten diot: “Jainkoak bedeinkatu zaitu emakume guztiak baino gehiago, eta zure semea bedeinkatu du, Nor naiz ni nire Jaunaren ama bisitan etor dakidan?”… Elisabetek gizatasunean gainditzen duena aitortzen du… konturatzen naiz ez duela arazorik berak baino gehiago sentitzen duena goraipatzeko, nahiz eta askoz ere gizarte-egoera txikiagokoa izan… eta eskatzen dut ikastea ikusten xumeek eman ahal digutena…

Eta eszenan sartuta jarraitzen dut presente eta  hitzik galdu gabe banengo bezala… entzuten diot Elisabeti: “Zorionekoa zu, Jaunak esan dizuna beteko dela sinetsi duzulako!» Aitortzen du Mariak Jainkoarengan duen konfiantza, bizitza bizitzen hasi den norbaiten konfiantza… Eta benetako konfiantza hori dastatzen dut, funtsezkoa baita bizitzaren ontasuna eta edertasuna deskubritzeko… eta denbora hartzen dut eszena hori bizitzeko.

Isiltasunezko une bat aprobetxatzen dut bietan bizitzako egoera garrantzitsuen aurreko esker ona estimatzeko, horien barruan dagoen bizitzaren opariarekin gozatzen ari dira… bi egoera desberdinetan baina biak egoera zailetan… biak ala biak Jainkoarengan fidatuz. Esaten didate: “bere eskuetan gaude. Hori da gure bizitzetako indarrik handiena”… eguneroko bizitza Espiritu horrekin bizitzeko irrikarekin geratzen naiz.

5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.

Otoitzean bizi izandakoa jaso egiten dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot. Eta horrela amaitzen dut: Aitaren eta Semearen eta Espiritu Santuaren izenean.

Amen.

 

keyboard_arrow_up