Mk 14, 12-16; 22-26
0. TESTUA (osorik irakurri!)
Legamigabeko Ogien Jaiko lehen eguna zen, Pazko-bildotsa hiltzen zen eguna. (…)
Ikasleak… Pazko-afaria prestatu zuten. Afaltzen ari zirela, Jesusek ogia hartu zuen, zatitu eta eman egin zien, “Hartzazue, hau nire gorputza da” esanez.
Gero, kopa hartu eta, esker onezko otoitza egin ondoren, eman egin zien eta denek edan zuten. Eta hau esan zien:
“Hau nire odola da, Jainkoarekiko ituna berrituko duena, guztiengatik isuria. Benetan diotsuet: Ez dut ardo gehiagorik edango, Jainkoaren erreinuan ardo berria edan arte.”
Gorazarreak kantatu ondoren, Oliamendira abiatu ziren.
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Eukaristia itun bat da, bi atalen arteko elkargunea: norbaitek ematen du, Jesusek bere burua ematen du eta, Jesusek bere burua emateari, guregandik jasotzeak jarraitzen dio. Eta Bera hartzean, jasotzen duguna geure buru bihurtu nahi dugu: “Hau nire gorputza da, zuengatik ematen dena“. Jesusekin bat egitean, “besteengatik, zuengatik eta guztiengatik bere burua ematen duen” norbait bezala bizitzera deituak gaude. Seinalea ez da Ogia, zatitutako eta banatutako ogia baizik. Seinalea gugan gauza bera egitea eragiten duen zerbait da, munduaren bizitzaren alde zatitutako ogia izatea.
Jesusen ondoan goaz bere bizia ematearen azken ospakizunean: muturrerainoko borroka ospatzea, “guztiontzako mahaia zaintzeko, denon etxean”. Jesusek egin zituen otordu guztien eta bera gonbidatu zuten beste askoren artean azkena da. Jatorduekin, Jesusek giza familia sinbolizatu nahi izan zuen, non guztiek lekua eta bihotz-berritua duten, Jainkoaren maitasunak bat egindako familia. Zertara zatoz eukaristiara? galdetuko baligute, hauxe esango genuke: Jesusekin bat egitera, Harekin konektatzera, bere bizitza Berak sagaratu zuen bezala nik neurea sagaratzera.
Espero dezagun, eukaristiarekin Tony de Mellok kontatzen duena ez gertatzea: “Leinu bateko gizonik atzarrienak sua egiteko moldea aurkitu zuen. Guztiei erakutsi zien sua nola erabili, eta herri osoak aurrerapauso erraldoia eman zuen bere bilakaeran. Hori nahiko ez zela, trasteak hartu eta beste leinu batzuetara joan zen, lagundu ahal izango liekeena irakastera. Handik luzarora, suaren erabilerarekin zer aurreratu zuten ikustera itzuli zen. Eraiki zuten aldarea erakutsi zioten, non urrezko eta harribitxizko kutxa batean gorde baitzituzten su egiteko tresnak. Egunero joaten ziren sua sortzeko ahalmena zuten tresnak gurtzera. Baina surik inon ez zegoen“.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Otoitzaldi hau hasteko, Jesusek, Hamabiek eta han egondakoek azken Afaria ospatu zuten lekuan agertu nintzen. Seguruenik, Mendekoste egunean bezala, bere ama ere joan zen emakume batzuekin… Hamabien ondoan nago Jesusekin barnekotasun une batean, bere bizitzako keinu gorena egin nahi duen unean: bere bizitza ematea. Eta Pazkoko tradizioaren testuinguruan egiten du: Egiptoko esklabotzaren askapenean. Nola sentitzen naiz? Egoten, entzuten, barnekotasuna dastatzen ikasten dut. Denbora hartzen dut.
Jesusekiko barnekotasun giro horren barruan bizi naiz. Han, beretarrengana iristea nahi duen zerbait adierazten du, testamentu bat balitz bezala, Bera ez badago ere. Arretaz begiratzen dut: ogia hartu zuen bere eskuetan eta, Jainkoari eskerrak eman ondoren, zatitu eta eman egin zien, “Hartzazue, hau nire gorputza da…” esanez. Benetako emate hau dastatzen dut, bere zerbitzuzko maitasun-jardueraren pastelaren ginga balitz bezala. Nola sentitzen naiz? Berarekin bat egin ahal izatea eskatzen dut gauza bera egiteko.
Ikasleekiko giro horretan, Jesusek ardoz betetako kaliza hartu eta topa antzeko zerbait egiten duela ikusten dut, non bere bizia ematen duen, odolean sinbolizatua.Eta hauxe entzuten diot: “Hau nire odola da, guztien alde isuria..- eta honekin ituna berretsi egiten da.” Eta oroitzapen bat uzten die gogora ekar dezaten, amaieraraino eskainitako oroitzapena, barkatzeko oroitzapena, mendekatzailea ez den oroitzapena, ez konkistatzailea ere. Egoerak gainezka egiten diela sentitzen duten apostoluei begiratzen diet. Nola geratzen naiz? Zer nahi dut, zer eskatzen dut…?
4. JESUS ETA BIOK
Jesusek kopa pasatzen dio afarian parte hartzen duen bakoitzari, ardotik denok edan dezagun, hau da, emana den bere bizitza horretatik, hitzarmen gisa gauza bera egitera adoretuta senti gaitezen. Eta kalizatik edaten dudan bitartean, Jesusek ere nigan finkatzen du begirada eta niri zuzentzen zait: “Zure bizitza isur dadila askoren onerako, barkamenerako, askoren adiskidetzerako. Etzazu ahaztu!” Eta min egin dietenen aurkako mendeku gogoa sentitzen duten pertsona askori entzun ahal izateko deia sentitzen dut, eta haiengandik gertu egoteko dei egiten dit. Nola geratzen naiz? Zer eskatzen diot? Denbora hartzen dut.
Eta konturatzen ari naiz, keinu honetan, Jesusek, guztion lurralde honetan, bere bizitza behin betiko eskaintzen diola anaitasun-kausari: “Egizue hau nire oroitzapenean, adiskideen alde bizitza ematea baino maitasun handiagorik ez dago esaldiaren oroipen iraunkorra izan dadila. Bizi ezazu maiz ospakizun hau, jakin dezazun nire adiskidetza horrelakoa dela, eta zurea hala izatea nahi dut. “Jesusekin zintzotasunez eta zinez bat egiten dudan agiria sinatzen sentitzen naiz. Unea dastatzen dut eta maiz berbizi nahi dut, bizitzan zentratzen eta birkokatzen nauelako. Zer esango diot?
Eta Jesusi ospakizun asko kontatzen dizkiot, egitea tokatzen zaizkigun gauza horien itxura handiagoa dutenak gozamenean eta sufrimenduan sendotutako adiskideak baino, bizia ekarriko ez bagenu bezala, ospatzeko ezer ez bagenu bezala, gure espiritu-prozesua disko hondatua balitz bezala… Eta berriro berresaten dit: “Segi anaitasun-mahaiak, bitartekaritza-taldeak, isiltasun-zirkuluak, elkarte-eltzeak, familia-mahaiak, otoitz-taldeak, eraberritze-zirkuluak… egiten. Bizi ezazu sormenez eta biziki, eta gero ospa ezazu nire izenean.” Nola sentitzen naiz? Bere berbaldiaz gozatzen dut.
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.
