Mc 13, 33-37
Imagen de RDNE stock project en Pexels
0. TESTUA (osorik irakurri!).
«Kontuz, bada! Egon erne! Ez baitakizue ordua noiz den. Gizon bat urrutira doanean bezala da: morroien gain uzten du bere etxea, bakoitzari bere lana emanez, eta zain egoteko agintzen dio atezainari.
«Egon zain, beraz, ez baitakizue etxeko jauna noiz etorriko den: arratsean, gauerdian, oilarrak jotzean ala goizean. Ez zaitzatela ustekabean etorri eta lotan aurki. Zuei esaten dizuedan hau, denentzat esaten dut: Egon zain!»
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Abendualdia hasiko dugu. Itxaroteko denbora, zer espero dugu, Norbait kanpotik iristea eta harritzea gure bizitzako aldi batean, abandonatu eta kondenatu egin gaituztenean? Eta horregatik, beldurragatik bada ere… prest egongo gara? Edo agian espero dugu Jesus Gabonetan iristea eta horregatik prestatzen gara egun horretan harrera egiteko… baina Jainkoaren Erreinua gure barruan badago, hazi bat bezalakoa da, zer espero dugu? Espero dugu haziaren hazkundea, Jesusen hazia nire bizitzan… (Jesus Mariaren baitan hazi zen bezala).-
Esna egoteko garaia da, jasotako haziaz ohartuta, Jesus, bizi gaituena, eta hazi bezala hazi nahi du gugan. Bere garapenari oztoporik ez jartzen saiatuko gara. Gure begi eta eskuen bidez bere sentimenduak gugandik kanpora ateratzen utziz, jendea bizi den leku horretatik joaten utziko diogu. Egiazko maitasunaren, errukiaren, guztiontzako lekuaren, galdutakoen inklusioaren, besarkaden espazioaren, adiskidetzeen aretoaren, benetako maitasunaren etxearen olinpiadak iristea posible eginez, inguruko kultura buztiz, eta abar.
Besteengan, gizartean ere Erreinu hori hazten ari dela ohartzeko garaia da. Eta hori nabaritzen dugu gure inguruan ikusten dugunean bihotzen eta bake-akordioen bakea hazten ari dela, zerbitzu eta sormenaren garapenaren kultura, abandonatutako pertsonentzako aukerak, kontzientzia berreskuratzeko isiltasuna eta abar, eta, gainera, bizirik sentitzen den jendearekin eta prozesu hori egin nahi duten beste batzuekin bat egiteko garaia da. Zein garrantzitsua den kristau komunitateetan, parrokietan edo komunitateetan, bide hau egitea. Senidetasun Bizitza horretan egoteko aukera ematen digu, Jainkoaren Erreinukoa.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Eszenan sartzen naiz, bertan banengo bezala, eta Jesusi entzuten diot: “egon esna eta erne“. Han daude bere ikasleak, kandela piztuta edukitzeko irrikaz, Erreinuko hazi hori, Jesus eta Jesusen hitza, bertan bizi direla sentituz… “esna egon salbazioa iristen ari delako, ez galdu“… eta ingurura begiratzen dut eta zerbait berria iristen ari dela ohartzen naiz… nire denbora hartzen dut…
Ikusten dut ikasleek denbora hartzen dutela isiltasuna egiteko eta Jesusen hitzek beren pertsonak blaitzen uzteko, horrela Jesusen sentimenduez, bere Espirituaz… blaitzen joan daitezen. Eta entzuten dut zer eskatzen dioten: “emaguzu irauteko gaitasuna, zailtasunean irauteko gaitasuna”… Eta nik ere eskatzen dut bakea onartzea eta ez galtzea monotonia-egoera horietan, non badirudi ezer ez dela mugitzen hainbeste zaurgarriren onerako.
Aldi berean, ikusten dut nola Jesusek “Jainkoaren erreinua zuen barruan dago” esaten zien, nola hitz egiten zien gutako bakoitzaren barruan hazten den eta gu kolektiboan ere hazten den Erreinuko haziaz, Eliza, herri, gizarte, gizarte-mugimendu lez… Eta ikusten dut denbora hartzen dutela gelditzeko eta ohartzeko barruan daramaten bizitza mugitzen ari dela Emausekoak bezala: “ez zen gure bihotza erretzen eskriturak kontatzen zizkigunean?” Eta ni ere gelditzen naiz nire baitan zer bizi den eta zer mugitzen den entzuteko… eta unea dastatzen dut.
4. JESUS ETA BIOK.
Jesus gertu sentitzen dugun giza talde horrekin nago… nabaritzen dut Berak nire begiradarekin konektatzen duela eta nirekin denbora baterako dagoela ikusten dut, elkarrizketa bat izan nahiko balu bezala: “esna eta erne egoten da…“. Eta esaten diot: “bihotza ireki nahi dut, sentimenduak, nire baitan nondik hazten ari zaren konturatzeko… sentiberatasuna izan dezadan nigan non bizi zaren eta deitzen nauzun ohartzeko”… eta unea dastatzen dut…
Harekin nahastuta bezala geratzen naiz… Eta esaten dit: “Errealitate osoan ere bizi naiz, ez zure baitan bakarrik, horregatik nago adi gorpuztuta zauden egoeraren sorpresaren zain, bizi duzun errealitatearen kargu egiteko”… eta errealitateko berriak ekartzen dizkizut gogora: uretara eroritako pertsona bat salbatzen duen gazte bat, urteetan amorruz amorratu ondoren hainbeste min egin ziona barkatzen duen biktima bat, bere protestarekin ustel batek boterea ez hartzea lortzen duen herri bat… Eta Jainkoaren salbamenerako bideak errealitatean deskubritzen ari naiz… Eta eskatzen diot txikian eta handian, hurbilean eta urrunean joan dadin egiten…
Entzuten diot: “Egon zure komunitatearekin, ez bakarrik, beste batzuekin egon zuen barne-mugimenduetatik ikasteko, zuen bileretan elkarrizketa espiritualean kontatzeko”… Eta nire komunitatearekin batera, garai honetan sentitzen ditudan deiei begiratzen diet: energia-eredu berri bat birsortzeko deia, osasun-sistemaren humanizazioa, hezkuntza-komunitateari bultzada berri bat ematea, kontrarioak adiskidetzeko lana… Horrela, komunitateak esna egoten laguntzen dit… eta eskerrak ematen ditut komunitateagatik…
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot… edo eskerrak ematen… begirunekeinuaz (eskuak elkartuz), eskerroneko keinuaz (eskuak irekiz) edo onarpenkeinuaz (gurutzearen zeinuaz)… Eta nire tokira ari naiz itzultzen. Hankak lasaitzen ditut, eskuak irekitzen, begiak zabaltzen…
