Horrenbeste maite izan zuen Jainkoak mundua…

Moisesek basamortuan brontzezko sugea hagan jaso zuen bezala, halaxe izan behar du jasoa Gizonaren Semeak, harengan sinesten duten guztiek betiko bizia izan dezaten. Izan ere, Jainkoak hain maite izan zuen mundua, non bere Seme bakarra eman baitzion, harengan sinesten duenik inor gal ez dadin, baizik betiko bizia izan dezan. Zeren Jainkoak ez baitzuen Semea mundura bidali mundua kondenatzeko, haren bitartez salbatzeko baizik.

Harengan sinesten duena ez da kondenatua; sinesten ez duena, ordea, kondenatua dago jadanik, ez baitu sinetsi Jainkoaren Seme bakarrarengan. Hauxe da kondenaren arrazoia: argia mundura etorria dela eta gizakiak ilunpea maiteago izan duela argia baino, beraren jokabidea gaiztoa delako.

Izan ere, gaizki jokatzen duenak gorroto dio argiari eta ez da hurbiltzen argitara, beraren jokabidea agerian geldi ez dadin. Egiaren arabera ari dena, ordea, argitara hurbiltzen da, beraren egintzak Jainkoaren arabera eginak direla ager dadin.

1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.

Testuingurua, Jesusen eta Nikodemoren arteko topaketa da. Hau adineko pertsona zen, fedea bizitzeko modu batera ohitua, salbamena arau eta lege batzuen betetze gisa ulertzen ohitua, horien bidez salbamena ziurtatzeko merituak eskuratzen zituelarik. Sozialki horixe zen ohitura. Beraz, horrela bizi zirenek gizarte eta erlijio-onarpen zuten. Eta pertsona hau Jesusengana doa, Harengan zerbait bitxia aurkitu duelako. Jesusek hauxe azaltzen dio: “Berriro jaiotzen ez denak ezin du Jaungoikoaren Erreinua ikusi“.

Zer da berriro jaiotzea? Hozkada hilgarriko pertsona oro sendatzeko, Moisesek agintzen duen brontzezko sugearen adibidea jartzen dio. Gogora dezagun herria, basamortu-ibialdian, harean makurtuta bizi ziren suge-bizileku batetik igaro zela. Israelgo Herria leku horretatik igaro zen eta sugeek jende askori hozka egin zioten, eta dezente hil ziren. Herio gehiago saihesteko, Moisesek brontzezko suge bat eraiki zuen, makila baten goialdean jarri zuena, eta jendea, sugea ikustean, sendatu egiten zen. Bada, orain ere era berean, eta Jesusek esaten dio: “Eta Moisesek basamortuan sugea altxatu zuen bezala, Gizonaren Semea ere altxatua izango da, berarengan sinesten duen orok betiko bizia izan dezan“. Norbaitek Jesusi gurutzean begiratzen dionean, salbatu egiten da. Izan ere, jasotako salbazio hori bizi dugularik, gurutziltzatuari begiratuz, berarengan sinetsiz eta biziz, berriro jaiotzeko bidea da.

Nikodemo salbatua izango da, bere burua “sugeak kosk egindakotzat” onartzen duenean, hau da, zauritutako norbait bezala, hau da, hauskorra eta bekataria, basamortuko Herria bezala. Salbatu egingo da, ez Legea betetzen duelako Jainkoa saritzen duen Epailea delako, baizik eta Jainkoa Maitasuna delako.”Hainbeste maite izan zuen Jainkoak mundua, bere Seme bakarra eman zion“. Aldaketa hori –‘nik bete egiten dut eta salbatu egiten naiz’ pentsatzetik ‘ni dohainik oparitua naiz eta dohainik oparitzen dut’ pentsatzera— egiten duen heinean berriro jaioko da. Maitasun Jainko horren uhinean bizitzen hasiko da, bere semea oparitu eta gurutze batean hil duguna oparitzen digun Jainko horren uhinean. Jainkoaren erantzuna barkamena da, Biktimak bakarrik, Jesusen Aitak, eman dezakeena. Horrela dator salbazioa: “gurutzeari, hobeto gurutziltzatuari, begira,” dohainik barkatuak garela sentituz. Eta gure bizitza praktikoan sartzen gara, barkamenaren dinamikan.

2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.

Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.

– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.

– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.

Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.

3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…

OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.

Neure burua kokatzen hasten dut otoitza, Nikodemo eta Jesusen arteko topaketan banengo bezala. Gau ilun batean, ezkutuan, sanedrineko (Kongresuko) kide bat Jesusekin hitz egitera hurbiltzen ikusi dut. Nikodemo da, bila dabilen norbait. Leku guztietan daude pertsona irekiak, zorionez, baita fariseoen artean ere. Pertsona hau konturatzen da Jesusek bizi eta iragartzen duenak Bizi gehiago ematen duela berak  bizi duena baino. Eta han esertzen da Jesusekin, hau bere zain baitzegoen. Eta ni, zuhurtziaz, bi handikiengandik ikastearren agertzen naiz eta denbora hartzen dut. So egiten dut, lagunartea dastatuz.

Nikodemori entzuten diot Jesusi hau esaten: “Maisu, inork ezin ditu zuk egiten dituzun zeinuak egin, Jainkoa berarekin ez badago“. Nikodemok egintzetatik –Jesusek egiten dituen zeinuetatik– hitz egiten dio, kanpoan ikusten denetik, eta Jesusek entzun egiten dio eta handik, bere kanpoko jarduera, bere barne mundua ateratzen zaion lekutik jakinarazi nahi dio. Eta horixe da Jesusek berarentzat nahi duena: “Berriro jaiotzen ez bazara, ezin izango duzu Jainkoaren Erreinua ikusi.” Jesusek Espirituaren uhinean kokatzen du Nikodemo, Jainkoaren Bizitza nondik doan entzuten. Gaur neuk ere Espirituari Entzuteko gogoa eskatzen dut, berriro jaiotzeko gogoa.

Jesusek birjaiotzea nola egin azaltzen dio: “Hainbeste maite izan zuen Jainkoak mundua, bere Seme bakarra eman zion…” Konturatzen naiz Jesusek Nikodemo Jainko Maitasuna denaren uhinean kokatzen duela, dena emateko prest dagoena, baita maiteena ere, Semea (Abrahamek Isaakekin egin bezala). Holakoa da Jainkoa. Kontua, beraz, zera da: salbazioa irabazteko uhinetik salbazioa jasotzeko uhinera igarotzea, konplitzeko uhinetik eskertzeko uhinera; kontua zera da, zaurituak, ahulak, sugeak (gaizkiak) hozkatuak… salbatzen dituen Jainkoaren uhinean kokatzea… “Jainkoak ez baitzuen bere Semea mundura bidali mundua kondenatzera, salbatzera baizik.” Denbora hartzen dut eta uhin horretan kokatu ahal izatea eskatzen dut.

Jesusek honela jarraitzen du: “Moisesek basamortuan sugea altxatu zuen bezala, gizakiaren Semea ere altxatua izan behar da, berarengan sinesten duen orok betirako bizia izan dezan.” Nikodemo bezala kokatzen naiz ni ere, gurutziltzatuari begiratu nahirik, nire burua uhin horretan jarriz, salbamena gurutzeari esker, Jesus Biktimari esker iristen zaidala konturatuz, eta ez nire konplimenduei esker; salbamena oparitu egiten zait eta nik onartu eta neureganatu dezaket, bizitza hortik bizi, Maitasun horretatik, eta eskatu eta nahi dut.

4.-JESUS ETA BIOK

Jesusek nirekin egoteko denbora hartzen du: bere begirada nigan tinkatzen du eta zera esaten dit: “Nikodemoren antzeko hainbeste persona daude, beren bizitzarekin asmatu nahi dutenak, daramaten bizitza ez dela bizitza jabetzen direnak, eta bilatzen ari direnak… Badira, halaber, beren biziorekak hautsi dituztenak eta alkoholean, bakardadean… erori direnak, edo bira egin dutenak eta beren onerako ustekabeko bilaketan ari direnak…” Eta ezagutzen ditudan pertsonak ekartzen ditut gogora, Jesusi haien izenak aipatzen dizkiot, eta denbora hartzen dut. Eta biziaren bila dabiltzan hainbeste pertsonaren alde eskatzen diot.

Eta Jesusi kontatzen diot badirela pertsonak, gelditu direnak edo gelditzera behartuta aurkitu direnak eta beren barrua entzuten hasi direnak, praktikaren baten bidez –yoga, reiki, otoitz, irakurketa eta abarren bidez– edo bidean eroritakoaren aurrean gelditu direnak eta bizitza berri bat hasi dutenak eroritakoei, biktimei esker, beren bizitza eraldatzen ari dena, eta ni ere gauza bera egitera adoretzen nau.

Jesusek jarraitzen du niri esaten: “Zein garrantzitsua den Jainkoa Maitasuna dela topa dezaten! Maitasun Jainkoa, Biktimen Jainkoa aurkitzea, hortik –biktimekin, gurutziltzatuekin… bide egitetik– jaiotza berri bat iristen zaigulako.” Arretaz entzuten diot eta denbora hartzen dut. Eta berak aurrera jarraitzen du:”Berriro jaiotzera bizkortuko direnek jakin bezate Barkamenaren, adiskidetzearen Jainkoari lotu behar direla, betetzen gaituen Horri.” Errealitate osoa, izakiak eta natura Berari, maitasun adiskidetzaile horri lotua ikustea eskatzen diot. Horrela bizi nahi dut eta denbora hartzen dut.

5.- Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.

Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot… edo eskerrak ematen… begirunekeinuaz (eskuak elkartuz), eskerroneko keinuaz (eskuak irekiz) edo onarpenkeinuaz (gurutzearen zeinuaz)… Eta nire tokira ari naiz itzultzen. Hankak lasaitzen ditut, eskuak irekitzen, begiak zabaltzen… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzari finkatzen lagundu diezadan.