Jn 2, 1-11

0. TESTUA
Hiru egunera, ezteiak izan ziren Galileako Kanan, eta han zen Jesusen ama. Jesus eta beronen ikasleak ere gonbidatu zituzten ezteietara. Eta ardoa amaitu baitzen, “Ez dute ardorik” esan zion amak Jesusi.
Jesusek hau erantzun zion: Utz nazazu bakean, emakume. Oraino ez da etorri nire ordua.
Jesusen amak honela esan zien zerbitzariei: Egin horrek esango dizuena!
Baziren han harrizko sei urontzi, juduek beren garbikuntzetarako erabili ohi zituztenak, ehunen bat litrokoa bakoitza.
Jesusek zera esan zien zerbitzariei: Bete ontziak urez!
Haiek goraino bete zituzten. Orduan Atera pixka bat eta eraman mahaizainari! esan zien.
Hala egin zuten haiek. Mahaizainak ardo bihurtutako ura dastatu zuen, nongoa zen jakin gabe; zerbitzariek, bai, bazekiten, beraiek atera baitzuten ura. Ardo berria dastatu zueneko, senarrari dei egin eta honela esan zion: Jende guztiak ardorik onena atera ohi du lehenik eta, jendea aski edanda dagoenean, arruntagoa; zuk, berriz, orain arte gorde duzu ardorik onena.
Bere lehen mirarizko seinale hau Galileako Kanan egin zuen Jesusek; honela, bere Jainkoaintza agertu zuen, eta ikasleek sinetsi egin zuten harengan.
1. TESTUAREN IRUZKINA.
Gaurko berrionaren pasartean sinbolismo handia dago: hiru zenbakia. Hirugarren egunean zerbait berria hasten da: ezkontza garaia. Ezkontza garai mesianikoen seinalea da. Orain arte balio izan duten Sinaiko harrizko legeak dira harrizko tina hutsak, baina orain Jesusek eta bere hitzek ardo onaz betetzen dituzte tinak, Abba Jainkoaren muturrerainoko maitasunaren ardoaz.
Joanentzat, Jesus ardorik gabeko ezkontza batera gonbidatua izan da. Horixe da Jesus iristen den gizarteak bizi duena. Jainkoak, herri honek eztei festa (bere seme Jesusena) bizi dezala nahi du. Ezkontzako ezinbesteko osagaia ardoa da, Biziaren sinboloa. Mahaizainaren (garai hartako erlijio-agintarien) zeregina ardo egotea da. Eta ez da konturatzen ardoa amaitzen ari dela, jendeari ardoa, hau da, bizitzaren zaporea falta zaiola, alaitasunik, bizitasunik eta ia itxaropenik gabe bizi direla.
Jesus da amaitzen ari den ezkontza horretan, itxaropenik gabeko gizarte horretan Ardo Ona jartzen duena. Horrela ulertzen da Mariak zera esatea: “Ez dute ardorik“. Hau esango balu bezala: Jesus, jartzazu Biziaren ardoa herri nekatu eta estutu honetan! Eta zentzu berean: “Egizue esaten dizuena.” Garrantzitsua da Jesusek dioena egitea: “Nire hitzak entzun eta betetzen dituena bere etxea haitz gainean eraiki zuena bezalakoa da“. Hori da bere lehen zeinua. Jesus benetan dakartza garai eta aire berriak. Zeinu honekin bere aintza adierazten du: “Gloria Dei homo vivens,””Jainkoaren aintza bizidun gizakia” (San Ireneo).
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Jesusen jarduera eta bizi-proiektuaren hasierakounean kokatzen naiz, bertan banengo bezala. Bere ama, ikasleak eta jende asko (ezkongaiak, beren familiak…) gonbidatuta gauden ezkontza batean parte hartuz egin nahi du. Jesusengandik hurbil nago, Jainkoak Beragandik une honetan zer nahi duen bilatzen ari dena. Nik arretaz jarraitzen dut gertatzen ari dena. Ez dut xehetasunik galtzen. Denbora hartzen dut.
Mariarengandik hurbil nago, eta hauxe esaten dit: “Gertaera handia izan beharko lukeena ezkontza tristea da, barne bizitzarik gabe daudelako, Ardorik gabe, beldurrez, dena kontrolatzen duen, dena ezagutzen duen eta, batez ere, Harentzat kontuak eramatea eta kondenatuko duen gutuna ateratzea zein ezkorra den ezagutzen duen “jainkoaren” zigorraren beldurrez. Zein irudi desitxuratua Jainkoaz! Baina horixe da bizi duguna.” Eta nik hau kontatzen diot: “Maria, zein zaila den horrela bizitzea!” Ozpinduta bezala dagoen ardo horren garraztasuna sentitzea eskatzen dut. Jainkoaren benetakoa, egiazkoa ekarri eta bizitzea eskatzen dut.
Eta orain Maria Jesusengana doala sumatzen dut. Bere hitzak entzuten igartzen dut: “Jada ez dute ardorik. Honek ezin du gehiago eman. Ez dute Bizirik. Horrela ez dago aurrera egiterik!” Eta Jesusek, lehenik, ardo ezaren kontu hori Mahaizainaren (uneko erlijio-autoritatearen) arazoa dela gogorarazten dio: “Ezkontza honetan oraindik gonbidatuak gara, ez protagonistak”. Ikasleak ere bertan daude, kezkatuta. Dastatu egiten dut une tristea.
4. JESUS ETA BIOK
Gertaldian bertan jarraitzen dut eta Mariari “Egizue Berak esaten dizuena” entzuten diot eta Jesus erabakia hartzeko ordua dela konturatzen da. Eta hitza hartuz hasten da: “Bete itzazue tinak urez“… (eta uretatik eta Espiritutik sortzea datorkit gogora), “emaiozue mahaizainari dastatzen”, bera baita ardoaz arduratzen dena, Biziaren Ardoa nondik doan aurki dezan. Bide batez, Jesusi esango diot zeintzuk diren gaur bizia izaten saiatzen diren taldeak: “Hezkuntzan, osasunean, garraioan, merkataritzan, ordena publikoan, komunikabideetan, komunitate-bizimoduetan… hainbeste lagun zaintzen dituztenak.” Eta itxaropen zehatz hauek dastatzen ditut.
Jesusek zerbait kontatu nahi didanaren konplizitateaz begiratzen didala konturatzen naiz eta Harengana hurbiltzen naiz: “Begira, gizarte honek bizia behar du. Norbaitek garai berrietako erlijioa posible egiten hasi behar du, barne bizitzarena, bihotzera hitz egiten digun Jainkoarena, bizi izandakoaren parte hartzearena, denok familia bezala gauden ezkontzarena… Animatzen al zara? Berarekin joateko bultzada sentitzen dut. Zer esango diot?
Eta batzuek ezkontzako kopa hartu eta altxatu egiten dugu. Jesusek zera proposatzen digu: “Topa egin dezagun garai berriengatik, Jainkoaren aintzaren garaiengatik, non denok eta, batez ere, historia honetatik gaizkien irtendakoak bizi daitezen: kaleko umeak, migranteak, tratu txarrak jasaten dituzten emakumeak, bihotza hautsia dutenak… ” Besteok “Amen” esaten dugu. Biziaren kopa dastatzen dut eta eskerrak ematen bizi gaituen Biziagatik eta gaur errealitate bihurtu nahi dugunagatik.
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.