Lk 1, 39-45
0. TESTUA
Handik egun batzuetara, Maria etxetik atera eta Judeako mendialdeko hiri batera joan zen arin-arin. Eta, Zakariasen etxean sarturik, Elisabeti agur egin zion. Mariaren agurra entzun bezain laster, Elisabeti punpaka hasi zitzaion haurra sabelean. Une berean, Espiritu Santuaz beterik gelditu zen Elisabet, eta goraki esan zuen:
– “Bedeinkatua zu emakume guztien artean eta bedeinkatua zure sabeleko fruitua! Nor naiz ni, Jaunaren ama ni ikustera etortzeko? Zure agurra nire belarrietara iritsi orduko, pozez punpaka hasi zait haurra sabelean. Zorionekoa zu, Jaunak esan dizuna beteko dela sinetsi duzulako.”
1. TESTUAREN IRUZKINA.
Jesusen haurtzaroko istorioak kontatzeko teologia dira, ez historia. Garaiko idazkeraz eta hizkeraz egia garrantzitsua kontatzen da. Arazoa da nola kokatu gure burua pentsamolde eta testuinguru hartan testu hauek hórrela irakurri eta ulertzeko. Gaurkoa Lukasena da soilik. Gainerako ebanjelariek ez dute kontatzen. Honek Lucasek idazteko asmoa duela pentsarazten digu.
Maria zutitu eta presaka Judeara abiatu zen. “Zutitu” eta “berpiztu” aditz bera dira. Maria, aingeruaren bisita ondoren, bizitza berrira berpiztutako pertsona da, Espirituz betea; bere burua besteei erabat emateko gai da. Eta Isabel bere lehengusinari, sei hilabeteko haurdun dagoenari, laguntzera ateratzen da, hark bere beharra baitu.
Maria Galileatik Judeara igotzen da Isabel zaintzera. Hau antzutzat zeukaten, Maria baino bi aldiz zaharragoa, Tenpluan aritzen zen apaiz baten emaztea, eta Maria, mendiko herri txiki bateko nekazaria. Mariak altzoan daraman Jesus historian sartzen da pozez betez, Isabeli erraiak hunkiarazten dio eta honek Maria “nire Jaunaren ama bezala” aitortzea. Gainera, dena gertatzen da denboraren erlijio-esparru ofizialetik at, tenplutik at. Etxe batean gertatzen da, sendi batean. Maria eta Jesus, aurrerantzean, Jainkoa aurkitzeko xalotasuna, egia, atea dira.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Kokaeraren bila gabiltza… ez oso artega ez oso eroso. Oinpeak zoruaren arrimuan. Sorbalda zuzen.
– Eta arnasa hartzen dugu behin baino gehiagotan arnasgora sakonak eginez. Arnasketak (itotzen gaituzten) pentsamenduetatik irteten laguntzen digu eta orainaldian zentratzen gaitu. Arnasketak bizi-erritmoarekin ko- nektatzen laguntzen digu. Bizirik mantentzen gaituena da. Arnasa hartzen jarraitzen dugu eta lasaituz goaz. Gure kezketatik distantzia hartzen dugu.
– Arnasa hartzean, gure barneko gune horretara sartzen gara, non bakean aurkitzen garen, non geure burua-rekin topo egiten dugun… eta bertan bizi eta gainditzen gaituen Ongiarekin ere topo egiten dugun, gure Bizi Iturriarekin. Gure isiltasun-gunea aurkituz goaz. Arnasa hartzen jarraitzen dugu. Isiltasuna ez da zaratarik eza, egorik (nirik) eza baizik.
Testua kontenplatzera pasa baino lehen, bi jarrera hauek prestatzen ditugu: konfiantza (ni eramaten uzten diot Jaunari, Bere eskuetan jartzen naizela) eta jarduna edo dedikazioa.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Mariaren ondoan jartzen naiz, Deikundearen bizipenaren ondoren, Espirituz beterik, bere lehengusinak laguntza behar duela ohartzen da; abian jartzen da, eta ni ere harekin igotzen naiz Judako mendira. Bi edo hiru eguneko bidea karabana batean. Bidean denbora luzea dugula, berarekin hizketan ari naiz, eta bokazioa, deia nola bizi izan zuen eta bestelako gaiak ateratzen dira. Eta niri esaten entzuten diot “gertatzen diren gauzak dira. Niri ez zitzaidan bururatuko, baina Jainkoak daki noiz komunikatu eta nola.” Nire bihotzaz jabetzen ari da. Aurrean izatea eta bere hitzak dastatzen ditut. Konfiantza hori bizitzea eskatzen dut.
Horrela Zakariasen etxera iritsi gara, eta Maria eta Isabelen topaketa eta agurra entzuten ditut. Atetik, gertaldi maitagarriaz ohartzen naiz, eta bi emakume hauen poza aurkitzen dut, biak (haurdun) itxaropen oneko egoeran, eta airea ontasun eta onarpen usain gozoz betetzen da. Gertaldia dastatzen dut eta topaketa hori gozatzen.
Mariak begiratu egiten dit eta jarraian topaketa horren barnekotasunera gonbidatzen nau eta Isabel aurkezten dit: “Bide osoan lagun izan dut” esaten dio, eta Isabelek Mariari egindako harrera entzuten dut: “Zure agurra entzun nuenean, haurrak jauzi egin zuen nire sabelean.” Mariak, haurdun dagoela, Jesusen Espirituaz beterik, pertsonen bizitza astintzen du, Isabelen bizitzatik hasita, eta Jesusek pertsonen bizitzan duen indarraz konturatzen naiz. Denbora hartzen dut.
4. JESUS ETA BIOK
Isabeli hau entzuten diot: “Jainkoak bedeinkatu zaitu emakume guztien artean misio berezi baterako, eta zure semea ere bedeinkatu du. Nor naiz ni nire Jaunaren ama ni ikustera etortzeko?” Isabelek gizatasunean gainditzen duena onartzen du. Bera baino gehiago dela sentitzen duena goraipatzeko arazorik ez duela konturatzen naiz, nahiz eta Maria gizarte-maila baxuagokoa izan. Gure burua baino gutxiagoko ditugun pertsonek zer eman diezaguketen ikastea eskatzen dut. Denbora hartzen dut.
Eta Isabeli zera esaten diot: “Zugandik ikasi nahi dut beste batzuek zugan piztu duten bizitza eskertzen, Mariari eskerrak ematen, bere presentziak zugan piztu baitzuen barruan zenuen bizitza”. Eta nire oroimenera pertsona gako batzuk ekartzen ditut, nigan positibotasuna, poza, konfiantza, kontsolamendua… itsatsi dutenak eta adore eman didatenak: aita-amak, adiskideak, lagunak… eta hori egin duten uneak eta lekuak. Hainbeste dut jende askori eskertzeko! Haien alde eskatzen dut.
Eta, bide batez, Mariari hau esaten diot: “Zein ondo, Isabelen etxera azkar igo zinela! Zu bezalakoa izan nahi nuke, beharrei adi egon eta behar nauena bisitatzen hasi.” Gabonetako garai hau planak egiteko baliatzen dut: behar nauten eta aspaldi ikusten ez ditudan pertsona gaixoak; telefonoz deitu behar dudan norbait edo alferkeriagatik ematen ez dudan erantzuna zor diodana, espetxean bisitarik ez duen norbait, eskatu didan eta jaramonik egin ez diodan norbait... Denbora hartzen dut.
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jasotzen dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot agur keinu batez (eskuak elkartuz), esker ona (nire eskuak irekiz) edo onarpena adieraziz (gurutzearen seinaleaz), eta berriro itzultzen naiz leku honetara: oinak askatzen ditut, eskuak irekitzen ditut, begiak ere bai… Eta bizi izandakoa idazten amaitzen dut, nire bizitzan tinkatzen lagun diezadan.
