Mk 12, 38-44
0. TESTUA (irakurri parabola osoa).
Jesusek bere irakastaldian beste hau ere esan zien:
– “Zabiltzate kontuz lege maisuekin! Gogoko baitute harro harro jantzita ibiltzea eta enparantzetan jendeak agur egitea; gogoko dituzte sinagogetan lehenengo aulkiak eta jai otorduetan mahaiburuak. Eta, azkengabeko otoitzen aitzakiaz, alargunen ondasunak irensten dituzte. Epairik zorrotzena izango dute horrelako horiek.”
Jesus tenpluko dirukutxa aurrean eseria zegoen, jendeak kutxara dirua nola botatzen zuen begira. Aberats askok ugari botatzen zuen. Etorri zen emakume alargun behartsu bat eta bi sos bota zituen, huskeria bat. Jesusek bere ikasleei dei egin eta honela esan zien:
– “Alargun behartsu honek beste guztiek baino gehiago bota du kutxara. Izan ere, beste guztiek sobera dutenetik eman dute; honek, ordea, beharrezko zuenetik, bizitzeko zeukan guztia eman du”.
1. EGOERA. Testuaren azalpen laburra.
Jesus Jerusalenen. Duela egun batzuk Tenpluan keinu profetikoa egin du dagokion istiluarekin, eztabaidak ere izan ditu eskribekin, saduzearrekin, apaiz gorenekin. Eta Tenpluan, brontzezko inbutu itzelak dauzkan kutxaren aurrean dagoelarik, txanponak harako distantziatik jaurtitzeko aukera ematen zuen aho zabal baten aurrean, botatzen zituenaren hotsa argi eta garbi entzun zitekeen. Eta, beraz, zenbat diru ematen zuten erremusina edo limosna gisa jakin zitekeen.
Hortaz, alarguntsak txanpon batzuk botatzen ditu eta Jesusek erlijio jarreraren eredutzat jartzen du, bera izanik gutxien eman duena. Arrazoia: “bizitzeko zeukan guztia eman zuen, mantenutzat zeukan guztia”, hustu egin zen, Jainkoarengan jarri zuen erabateko konfiantza. Gainerakoek, ordea, asko gordetzen jarraitzen zuten. Kontua ez da zer ematen duzun, baizik eta zerekin geratzen zaren.
Gaur egun Jesusek erreparatzen dio ez erremusina jasotzen duen pertsonaren beharrari, baizik eta limosna ematen duenaren beharrari, ez hartzen duena salbatzen duen erremusina, ematen duena salbatzen duena baizik. Kontua zera da, azken batean gure konfiantza non jartzen dugun ikustea, diruan edo Jainkoarengan. Zoriontasunen ildo bera da: Zorionekoak izpiritu behartsuak, beren burua eta beren ondasunak erabilgarri dituztenak, beren altxor gisa Jainkoa aukeratu dutelako, eta beren maitasunetik bizi direlako.
2. Otoitzean hasten gara – ISILTASUNA EGITEN DUGU.
Arnasa hartzen dugu sakonki. Arnasak estutzen gaituzten pentsamenduetatik ateratzen laguntzen digu eta orainaldean zentratzen gaitu, dagoen honetan.
Lasaitu egiten gara. Zentratu eta barreiaketa ekiditen dugu. Gure kezketatik aldentzen gara… Beranduago berriro ekingo diegu…
Gure barnearekin konektatzen gara, gure barnean dugun ‘Horrekin’, gure Bizi Iturriarekin. Barne isiltasuna egiten saiatzen gara. Lehenik, isiltasuna ez da zaratarik ez egotea, egorik edo nirik ez egotea baizik. Isiltasuna egiteko onena hauxe da: “geure maitasun, gurari eta axolatik irtetea”.
Sakonki entzuteko prestatuz goaz. Hauxe eskatzen dugu, otoitzaldi hau konfiantzaz-prestutasunez eta arduraz bizi ahal izatea.
3. IKUSI, ENTZUN, TESTUA DASTATU. Nik AURKEZTU DUT (ESCENA BERRIKUSTEN DUT). IKUSI, ENTZUN, GUSTATU…
OHARRA: Eten puntuak gelditzeko eta behatzeko (gustatzeko eta sentitzeko) lekua izan daitezela.
Jesus eta bere ikasleekin Jerusalenen kokatzen naiz, Tenpluko zabalgunean, bertan banengo bezala, eta beraiekin noa oinez. Ikasleak eraikuntzek liluratuak eta Jesus bere herriaren bizitza markatzen ari den hiriburuko erlijio-kultura horren bizitza nolakoa den aurkituz. Nola sentitzen naiz? Zer eskatzen diot?
Eta ikasleak aurrera doazen bitartean, Jesus tenpluko altxor kutxaren aurrean geratzen da dirudunek txanponak nola botatzen dituzten ikusiz, lehian baleude bezala, jarduten dutenen eskuzabaltasuna agerian uzten duen zarata deigarria sortuz. Jesusek miseria bat botatzen duen alarguntsa bati ere begiratzen dio. Dastatu egiten dut eszena. Jesusek ikusten duenari so egiten saiatzen naiz. Bi egoera hauen arteko ezberdintasuna. Denbora hartzen dut.
Eta Jesusek bere ikasleei eta niri ere dei egiten digu zerbait irakatsi nahi digulako, bizitzako egoeretatik abiatuta (“Benetan diotsuet alarguntsa horrek erremusina eman duten guztiek baino gehiago bota duela”), eta ikasleei eta haien harridurazko aurpegiei begiratzen diet. Isiltasun eta suspentse une bat dago… eta honela jarraitzen du: “zeren denek soberan dutenetik ematen baitute, baina berak, bere pobrezian, bere mantenurako zeukan guztia eman du.” Eta ikasi egiten dut ez hainbeste ematen dudanari begiratzen, baizik eta nirekin geratzen denari, eta neure jabetzetatik husten ikasteko eskatzen dut, nire bizitza Jainkoaren eskuetan bakarrik jartzeko. Denbora hartzen dut.
4. JESUS ETA BIOK.
Jesus eta ikasleekin batera. Hauek Jesusek egiteko eta ulertzeko moduekin beti harrituta geratzen dira. Niri ere begiratzen dit. Hauxe eskatzen diot: “Hainbeste gauzaz husten joan nahi dut bizitza, Jesus, Zuk bezala ikusi ahal izateko”, eta begirada bat ematen diet ditudan eta behar ez ditudan gauzei: arropari, liburuei, diruari, sortutako beharrei… eta zera eskatzen diot, “Jainkoarekin hain konektatuta bizi ahal izatea, nire gauzetatik guztiz libre bizi ahal izateko. Aski, Jainkoa bakarrik da”. Nola geratzen naiz?
Eta Jesusek hau gogorarazten dit: “Jainkoak ez dio horrenbeste erreparatzen ematen dugunari, geuretzat gordetzen dugunari baizik”, eta Jesusi nire atxikimenduetatik askatzea kostatzen zaidana kontatzen diot, eta horietako batzuk izendatzen ditut: lagun batzuk, apeta teknikoak, nire irudia, nire posizioa, nire onarpena, ondasun batzuk, oporrak… eta, hala ere, Jesusek eromen handiz maite nauela ohartzen naiz, eta otoitz hau bizitzea eskatzen diot: “Hartzazu, Jauna, eta jaso nire askatasuna… emaidazu zure maitasuna eta grazia, honekin nahikoa dut eta.” Dastatu egiten dut. Denbora hartzen dut.
Eguneroko bizitza ezusteko gisa bizitzea eskatzen diot, gauza hutsalak eta apalak diruditen gauzekin topo egitea bezala, baina Jainkoak beraien bidez irakasten dit. Zenbat gauza txiki gertatzen diren egunero onerako eta oharkabean pasatzen diren, hainbat bihotz zabaltasun zantzu errefuxiatu guneetan, familietan, adiskideen artean, etsaien artean…! Eta begi berriak eskatzen ditut Jesusek bezala ikus dezadan, eta “ez da ondo ikusten bihotzarekin ez bada” esaldia datorkit gogora, eta eskerrak ematen ditut.
5. Eta otoitza bukatzen ari gara Jesusekin SOLASean.
Otoitzean bizi izandakoa jaso egiten dut. Gehien iritsi edo sartu zaidana kontatzen diot, niretzat zela ematen zuena, gehien identifikatu naizen hura: testu bat, hitz bat, irudi bat… Eta zerbait eskatzen diot edo eskerrak ematen dizkiot. Eta horrela amaitzen dut: Aitaren eta Semearen eta Espiritu Santuaren izenean.
Amen.
